De stroeve verstandhouding tussen ons koningshuis en het Vaticaan vindt zijn oorsprong in de 16de eeuw. Willem van Oranje leidde toen het verzet tegen de katholieke overheerser, de Spaanse koning Filips de Tweede. Filips was een bondgenoot van de paus. De Nederlandse opstand tegen die katholieke machthebbers in 1568 was de start van een door en door protestantse natie die niets meer met de paus of het katholicisme te maken wilde hebben. Het katholicisme werd zelfs als afgoderij gezien. Een boodschap die ook door de Oranjes eeuwenlang met verve werd uitgedragen. De afkeer werd nog eens versterkt doordat de moordenaar van Willem van Oranje, Balthasar Gerards, katholiek was.

Vooral van Koningin Wilhelmina was bekend dat ze een geduchte papenhater was. Zo wilde ze niet dat Delft een katholieke burgemeester kreeg omdat ze meende dat met zo’n benoeming de koninklijke grafkelder in de Delftse Nieuwe Kerk onvoldoende beschermd zou zijn. In deze kerk liggen namelijk Willem van Oranje en zijn nazaten begraven.

Wilhelmina’s kleindochter, Koningin Beatrix was pas de eerste Oranje die bij een paus op bezoek ging: dat was in maart van het jaar 1985. Finalmente, riep ze toen. Eindelijk. Beatrix wist toen nog niet dat haar zoon 17 jaar later een katholieke vrouw zou trouwen, en dat Nederland met Máxima dus, na al die eeuwen, weer een katholieke koningin zou krijgen! Zij kwam ook nog eens uit hetzelfde land als de huidige paus: Argentinië. Het huidige koningspaar ging regelmatig bij de paus op audiëntie en in 2017 was er zelfs een officieel staatsbezoek: het eerste ooit.