Tekst: Joan Makenbach | Beeld: Marloes Bosch

Angela: ‘Bij toeval ontdekte ik het verhaal van de mis - handeling door mijn biologische moeder. Ik was met een vriendin samen toen we in de kast een map zagen met mijn naam erop. Daarin stond dat ik kort na mijn geboor - te zo ben toegetakeld, dat ik er een groot pijnlijk litteken op mijn hoofd aan overhield en hersenletsel. Waarschijn - lijk was ik geslagen door mijn moeder. Maar er stond niet bij waarom ze dat had gedaan. Ik heb het daarbij gelaten. Ik dacht: oké, dat weet ik nu. Ik kon er toch niks meer mee doen.’

Jos: ‘Angela was al drie, toen mijn inmiddels ex-vrouw en ik haar in Colombia mochten adopteren. We zijn haar gaan halen en kregen een schattig meisje. We zijn meteen twee maanden in Colombia gebleven. Tijdens het wassen en kammen van het haar van Angela ontdekten we alle - maal littekens op haar hoofd. We hoorden dat ze als baby ernstig mishandeld was door haar moeder en dat als ge - volg daarvan een kwart van haar hersenen dood waren. Ik wilde meer te weten komen over haar achtergrond en ben ter plekke op onderzoek uitgegaan. Ik werkte destijds in Nederland bij de politie, dus had al wel wat ervaring in research. Ik heb daar artsen en de kinderbescherming gesproken en kreeg inzage in een twintig centimeter dik dossier over Angela. De rapportage over de mishandeling liet ik vertalen. Dat ons kind daardoor een kleine beperking had, maakte voor mij niet uit. Maar dat rapport was zo heftig, dat ik niet wist hoe ik dat ooit aan Angela moest vertellen. Mijn ex vrouw en ik bereidden ons zorgvuldig voor met hulpverlenende instanties, om het ooit aan haar te vertellen.’

Angela: ‘Ondanks mijn slechte start in het leven, ben ik altijd erg nieuwsgierig geweest of ik broers en zussen had. Pas toen Spoorloos mailde dat ze voor me op zoek gingen naar mijn familie in Colombia, hoorde ik dat mijn vader het programma al in 2017 had aangeschreven. Ik vond het allemaal erg spannend. Toen de redactie vroeg wat er zou gebeuren als ze mijn moeder zouden vinden, heb ik direct stoer gezegd: “Haar wil ik ook zien. Het is al zo lang geleden.” En zo is het ook gegaan. Mijn vader en ik zijn samen met Jetske naar Colombia gevlogen, waar we beelden kregen te zien van de zoektocht. Ik was superblij dat ze mijn broer Edison hadden gevonden. Het DNA-onderzoek was wat mij betreft niet eens nodig. Na één blik op Edison, wist ik genoeg. Het leek het alsof ik in de spiegel keek: dit was ik, maar dan als jongen!’

Dit verhaal komt uit ons magazine Vertel. Wil je het helemaal lezen? Vraag dan nu hieronder een gratis proefnummer aan.