Vliegen met cowboys

Derk Bolt: 'Een van de fijnste bergketens ter wereld is de Andes. Tenminste, naar mijn bescheiden mening. De Alpen of Pyreneeën mogen er ook zijn, maar vallen in het niet bij de ruggengraat die het hele Zuid-Amerikaanse continent overspant. 

Tijdens een zoektocht in 2007 gaan we naar Molagavita, een Colombiaans dorpje vlakbij de grens met Venezuela. Om dit dorpje te bereiken moeten we met een kleine Cessna landen op de airstrip in de buurt. 

Vanuit de nabij gelegen grotere plaats Bucaramanga vliegen een paar cowboys die hun eigen luchtvaartmaatschappijtje runnen. Leuke jongens. Bij de landing koersen we haaks op de baan af. Een ultieme maagverdraaiende bocht brengt ons op het nippertje in de goede richting. Wij schrikken, de cowboys lachen. Grapje.' 

Gapend gat

'Molagavita is een dorpje van niks. De wegen hebben een stijgingspercentage van minimaal 20 procent. Ik kom erachter dat de familie die we zoeken ergens in een boerderijtje woont op een andere berg in de buurt. Met de jeep kunnen we er in een uurtje heenrijden. 

Maar na een paar kilometer staan we stil. De weg is door hevige regenval geheel verdwenen. Een gapend gat van een meter of tien diep en net zoiets breed. We kunnen er alleen maar langslopen. Volgens een man die ons informeert over de route is het een half uurtje lopen.'

Nóg een half uur

'Bepakt met apparatuur stappen we vrolijk de berg omhoog. Na een half uur vragen we bij een boerderijtje hoe ver het nog is. Nog een half uur. Wanneer dat voorbij is, informeer ik opnieuw, ditmaal in een supermarktje. U raadt het al, we moeten nog een half uur verder. Wanneer we tenslotte na twee en een half uur lopen uitgeput en badend in het zweet de gezochte familie begroeten, kunnen we het haast niet geloven.'

Met een kabel over een woeste stroom

'Een van de belangrijkste gezinsleden is Luz Dary, een naam die ik nooit zal vergeten. Zij is het tweelingzusje van de zoekster, maar woont niet meer thuis. Ze is getrouwd met een boer in de buurt van de rivier. Na weer een uur of twee lopen staan we aan de oever van een woeste stroom. Luz Dary woont aan de overkant. Er is geen brug te zien. 

Een jochie wijst ons op een staalkabel die over de rivier is gespannen. Aan een katrol hangt een soort tuigje dat, als je erin gaat zitten, de oversteek via die kabel mogelijk maakt. Maar dat moeten wij niet doen, zegt het ventje. Wij zijn veel te zwaar. Een paar weken terug is er nog iemand in de rivier gevallen en die heeft het niet overleefd.'

Pens, long en schapenkop

'Uiteindelijk steekt de jongen over om het tweelingzusje te waarschuwen. Een half uur later komt Luz Dary elegant onze kant op gesurvivald. Blij luistert ze naar de zoektocht van haar geadopteerde zus. 

Anderhalf uur later zitten we bij de boer waar onze auto geparkeerd staat. Er wordt eten van het arme platteland geserveerd. Pens, long en schapenkop. Gelukkig is er de drank Aguardiente. Ik ben echt gek op de Andes, of had ik dat al gezegd?'