Marina woont als kind met haar ouders, broer en twee zussen in West-Berlijn. Ze is zes jaar oud als haar moeder zelfmoord pleegt en belandt met haar broer en zussen in een kindertehuis. Op haar tiende komt ze in een Nederlands pleeggezin terecht, waarna ze het contact met haar broer en zussen verliest.

Jaren bezig

Marina vertelt dat ze lang naar haar zus heeft gezocht. ‘Ik was al jaren bezig op Facebook en andere sociale media. Toen kwam een kennis van mij met het idee om Spoorloos te schrijven. Ik dacht eerst dat we niets zouden horen, maar in januari namen ze contact met ons op.’ 

De eerste ontmoeting

Marina vertelt hoe de eerste ontmoeting met haar zus ging. ‘Het weer was mooi, de zon scheen. We liepen eerst naar voren, toen vlogen we elkaar om de nek. Je zag gelijk die herkenning, we hadden elkaar 41 jaar niet gezien. Ze herkende mij eigenlijk gelijk, dat was best apart.’ 

Elke dag contact

De zussen hebben elkaar een boel te vertellen na al die jaren. Marina: ‘We appen elkaar elke dag. We proberen elkaar elke week één of twee keer te bellen; dan zitten we zo anderhalf uur met elkaar te praten. Mijn zus zegt vaak dat ze mij mist. Mijn zus is drie weken bij mij op bezoek geweest. Ik heb haar de omgeving laten zien en we zijn een dag naar Amsterdam geweest.’

'Ik voel me nu meer compleet'

Maar het blijft niet bij een eenmalig bezoek. Marina vertelt dat zij en haar man binnenkort ook op bezoek gaan in Berlijn. ‘Als het goed is gaan we met kerst naar mijn zus. We willen samen Duitse kerstmarkten bezoeken. De band tussen ons is helemaal hersteld. Ik voel me nu meer compleet, omdat je haar toch al die jaren hebt moeten missen.’ 

Marina vertelt haar verhaal in aflevering 1 van Spoorloos.

Aflevering terugkijken