Zijn bezoek aan Sri Lanka was toentertijd erg vreemd voor hem. “Je komt in een land waar je bent geboren, maar je hebt er verder niks mee. Ik ben ook gewoon echt een Nederlander. Door het westerse eten ben ik bijvoorbeeld wel twee koppen groter dan de mensen daar." Hij ontdekt tijdens zijn reis grote verschillen tussen Sri Lanka en Nederland. “Daar is het verschil tussen arm en rijk enorm. Dan ga je wel nadenken over wat we in Nederland hebben. Dat is zo slecht nog niet. Tegenwoordig willen we alles groter en nieuwer, maar daar zijn de kleine dingen al heel groots.”  

Bij terugkomst heeft Michel vrede met de situatie. “Het enige wat ik over mijn moeder wist, is dat ze veel verdriet had. Mijn adoptieouders hebben ook altijd gezegd: ‘Je hebt ergens een moeder wonen die veel van je houdt.’ Daar wilde ik in mijn tienerjaren verder niks van weten. Het voelde alsof ik was verstoten. Doordat ik nu zelf een kind heb gaat het voor mij ook meer spelen.” Toen Michel net hoorde dat zijn biologische moeder contact met hem zocht kon hij het niet geloven. “Ik dacht: wat is dít nou?” 

De tekst gaat verder onder de foto.

Hereniging tussen moeder en zoon? 

Het was een pittige zoektocht, waarin ze veel moeite heeft gedaan om Michel te vinden. “De zoektocht deed zij uit liefde. Die komt echt puur uit het hart bij haar. Dat zijn mooie dingen.” De zoektocht van zijn moeder voelt voor hem heel speciaal. “Dit gebeurt heel weinig. Ik hoop dat ik haar binnenkort kan zien. Volgend jaar willen we er heen. Maar het hangt natuurlijk ook allemaal van de situatie rondom het Coronavirus af.” 

Michel herkent zichzelf duidelijk in zijn moeder. “Ik kon het zeker zien. De glimlach, de manier van hoe ze kijkt, maar ook dat zorgzame.” Contact heeft Michel na de video ontmoeting niet. “Daar moet een tolk bij zijn. Maar ik ben wel op de hoogte van haar en weet dat ze nog steeds revaliderende is.” 

Zijn eigen pad bewandelen 

Voor nu hoopt Michel dat hij meer duidelijkheid krijgt en zijn eigen pad weer kan bewandelen. “Niet meer altijd achteromkijken. Dat doe ik soms namelijk wel.” Hij wil laten zien aan zijn moeder dat het goed met hem gaat en dat hij vrede heeft met de situatie. “Dat ik goed doe en goed ga doen. Dat ik lekker op de rit ben, zodat zij geen zorgen heeft. Ik denk dat als ik haar zie, dat er dan ook meer vragen komen.” Over zijn vader hoeft hij voorlopig niets te weten. “Ik weet niet wie mijn vader is, maar dat hoeft ook niet.”  

De tekst gaat verder onder de foto.

Hij wil eigenlijk niks anders doen dan zijn moeder een knuffel geven. “Ze heeft zoveel geleden. Ik wil gewoon een knuffel geven en zeggen: ‘Deze man is er voor je.’.” Hij legt uit dat het voor hem persoonlijk nog niet veel betekent, maar dat hij zijn moeder zeker wil helpen. “Iets in me zegt dat ik haar moet helpen. De kans dat dit je als geadopteerde overkomt, gezocht worden door je eigen biologische moeder, is namelijk zo klein. Ik wil niet mijn hoofd in het zand steken, maar het met twee handen aangrijpen. Juist ervoor openstaan en haar kant van het verhaal horen. Ik hoop dat ze lang blijft leven en we contact kunnen houden. En dat ze mijn zoon ook ooit kan zien.”