Beck Dorey-Stein (32) hing als stenograaf vijf jaar lang aan de lippen van Obama. Ze vloog met hem mee in Air Force One, ontmoette wereldleiders, en kreeg een ongekend inkijkje in een van de meest besproken plekken ter wereld: het Witte Huis. Onze redacteur Anoek spreekt haar over haar ervaringen.
Het klinkt onvoorstelbaar, en dat is het eigenlijk ook, want de baan in het Witte Huis is Beck bijna letterlijk komen aanwaaien. Beck is 25 en blut als ze reageert op de functie van stenograaf bij een advocatenkantoor. Je leest het goed, niet het Witte Huis, maar gewoon een advocatenkantoor. Ze woont in Washington DC, één van de duurste steden van Amerika, waar elke bar gevuld is met zakenlui die niets liever doen dan over zichzelf praten en met hun visitekaartjes wapperen.
Beck hoort daar niet echt thuis. Mede doordat zij geen dikke baan heeft om over op te scheppen. Ze heeft vijf parttime banen nodig om rond te kunnen komen. Maar ze is in DC met een doel: de meeste vacatures voor leerkrachten zijn hier. Na haar studie Engels is ze vastbesloten dat dat is wat ze wil gaan doen.
Het beste opstapje ooit
De enige reden dat ze reageert op de vacature van stenograaf is dat ze haar rekeningen moet betalen. De sollicitatie blijkt echter het beste opstapje van haar leven. Want het blijkt niet om een advocatenkantoor te gaan, ze hebben een stenograaf nodig in het Witte Huis. Een intelligentietest, een grondig integriteitsonderzoek van de FBI en een sollicitatiegesprek later wordt ze aangenomen. En start Beck met het avontuur van haar leven.
Dit bericht bekijken op Instagram
Een bericht gedeeld door Beck Dorey-Stein (@beckdoreystein) op 20 Jan 2017 om 4:49 (PST)
Ze blijft in totaal vijf jaar werken in het Witte Huis en schrijft alles op wat ze meemaakt. Dat resulteert in een boek: ‘From the Corner of the Oval’, onlangs in het Nederlands uitgegeven onder de titel ‘Wanneer kun je beginnen?’. En omdat wij op de redactie razend benieuwd zijn naar haar belevenissen, bel ik haar op.
Hi Beck! Leuk dat ik je even kan spreken. Hoe kan het eigenlijk dat je zo ineens - bijna per ongeluk - een baan had in het Witte Huis?
“Hi! Ja, ik kon het eerst ook niet geloven. Ik reageerde nota bene op een vacature die op Craigslist (de Amerikaanse Marktplaats, red.) stond. Normaal gesproken werft het Witte Huis haar stenografen via Buitenlandse Zaken, maar daar hadden ze geen kandidaten meer hoorde ik later. Omdat dat nog nooit was gebeurd, wisten ze niet zo goed hoe ze het dan aan moesten pakken. Mijn cv viel op vanwege mijn werkervaring op Sidwell, de prestigieuze school waar de dochters van Obama ook heen gingen. ‘Als je officieel in de buurt mag komen van de Obama-meisjes, dan zal die toestemming waarschijnlijk ook wel gelden voor de president’, hoorde ik tijdens mijn sollicitatiegesprek.
Ik zat met trillende handen in het sollicitatiegesprek. Dit is een kans uit duizenden, realiseerde ik me. Als ze me niet zouden aannemen, dan had ik dat volledig aan mezelf te wijten. Maar het ging goed! Weer een week later kon ik mijn contract tekenen en had ik gewoon de baan. In het Witte Huis!”
En hoe was je eerste dag?
“Redelijke chaos, haha. Ik werd niet ingewerkt, maar moest gewoon meteen beginnen. Ik schaduwde een andere stenograaf en leerde zo terloops wat er van me werd verwacht. En wat de ongeschreven regels waren. Tegen wie je wel ‘hoi’ zegt in de gang en tegen wie niet. Wat je mag dragen en wat gepast is om mee te nemen wanneer je meereist naar het buitenland. Ik moest ook wennen aan de agenten van de geheime dienst die overal in het Witte Huis rondliepen en de strikte hiërarchie op basis van welke kleur je badge had. Daarbij werkte iedereen ook al een tijd met elkaar samen, ik stroomde in halverwege het eerste presidentstermijn van Obama.”
“Maar het was ook waanzinnig. In het begin kon ik nog maar amper geloven dat ik dagelijks op maar een paar meter afstand van de president van de Verenigde Staten zou zitten. En dan ook nog eens eentje die ik enorm inspirerend vind. Ik geloof in Obama en in wat hij wil bereiken. De eerste keer dat ik bij een meeting was, kon ik me amper concentreren.”
Vanwege de lange werkdagen en vele reizen wordt je werk zo’n beetje de enige plek waar bent, schrijf je. Maar het is ook de enige plek waar je wil zijn. Hoe kwam dat?
“Doordat het niet echt een baan is, meer een levensstijl. Je kunt het vergelijken met het Amerikaanse studentenleven. Je woont, eet, slaapt, studeert, feest op de universiteitscampus en komt er zelden vanaf. Zo was dit ook, maar dan drie keer zo intens. Ik was me er heel erg van bewust dat ik op een bijzonder plek zat. Stel je eens voor, de hele wereld kende mijn baas. En ik zat in dezelfde kamer als hij belangrijke beslissingen maakte. Ik wilde dat allemaal absorberen en kon me geen betere plek bedenken om te zijn dan daar.”
Dit bericht bekijken op Instagram
Een bericht gedeeld door Beck Dorey-Stein (@beckdoreystein) op 23 Jan 2017 om 5:13 (PST)
“Daarbij was ik een twintiger. Ik hoefde aan niemand anders te denken dan mezelf. Ik wilde nieuwe mensen leren kennen, uitzoeken wat ik wilde met mijn toekomst, en zo veel mogelijk mooie ervaringen opdoen. Het was dus ook het ideale moment om helemaal op te gaan in die DC-bubbel. Het was waanzinnig. Ik mis het dan ook. Het reizen met het eliteteam, mensen hoopvol en empowered achterlaten na een speech van Obama. Ik was trots dat ik daarbij mocht horen. Als een ware stalker google ik nog steeds elke drie dagen Obama om te kijken waar hij is en wat hij doet, haha. Het is zo gek om jarenlang overal met hem mee naartoe te gaan en nu niet te weten wat hij doet. Ik moest echt afkicken.”
Hoe was het om elke dag de woorden op te schrijven van de belangrijkste man van de Verenigde Staten?
“Ik moet eerlijk zeggen dat het daadwerkelijke werk niet echt voor me was weggelegd. Er werd van me verwacht dat ik niet opviel, mijn mond hield en niets anders deed dan typen. Als ik tegen mensen vertelde wat ik deed, reageerden de meesten vol ontzag. Het is natuurlijk ook een nobel beroep. Je schrijft op wat de president heeft gezegd, zodat als een wereldleider, de media, of wie dan ook, iets anders beweert, het Witte Huis altijd nog kan aantonen wat POTUS (President van de Verenigde Staten) werkelijk heeft gezegd.”
“Maar in de praktijk is het wel gewoon typen. Het voelde heel raar om niets toe te voegen, geen creativiteit of iets. Daarbij sta je als stenograaf helemaal onderaan de voedselketen van het Witte Huis. Ik was het gewend om voor de klas te staan, maar hier deed mijn stem er niet toe. Schrijven was mijn redding. Door op te schrijven wat ik meemaakte, met als doel dat ik er ooit een boek van zou maken, kreeg ik een doel.”
Dit bericht bekijken op Instagram
Een bericht gedeeld door Beck Dorey-Stein (@beckdoreystein) op 6 Sep 2018 om 4:15 (PDT)
Je schrijft niet alleen over je baan, je deelt ook persoonlijke ervaringen. Bijvoorbeeld je band met collega’s - goede en slechte - en je onthult zelfs een affaire. Waarom wilde je dat met je lezers delen?
“Als ik dat zou weglaten, zou ik doen alsof alles alleen maar geweldig was. En dat is het natuurlijk nooit. Ik heb het boek geschreven voor alle twintigjarigen die zich soms alleen voelen, in hun werk of relatie, en toch doorzetten. Voor the scappy ones, schrijf ik voor in mijn boek. Voor wie niet per se het talent heeft, maar blijft doorgaan. Ondanks alles. Met mijn boek wil ik er als een vriendin voor hen zijn als ze alleen zijn, in de trein of waar dan ook, en hen motiveren om daarmee door te gaan.”
Was je voordat je de baan kreeg eigenlijk bijzonder geïnteresseerd in de politiek?
“Ik vond Obama inspirerend, maar meer dan zijn speeches en de grote lijnen volgde ik eigenlijk niet. Toen ik de baan kreeg, begon dat wel te veranderen. In de periode dat Obama president was, werden er meer vrouwen in het Witte Huis aangenomen dan ooit. Dat zorgde ervoor dat ik wat enthousiaster werd over politiek. Er gebeurde dus wel degelijk wat! En ik zag de invloed die politiek kan hebben op de levens van mensen. Zo zag ik hoe Obamacare het leven van sommige kinderen enorm veranderde. Politiek is eigenlijk heel persoonlijk. Mijn vertrouwen in de politiek nam door deze baan toe.”
Dit bericht bekijken op Instagram
Happy Presidents Day!!! Here's to 44 leaders!!! ❤️ thanks for the magical @chuckkennedydc !!!!
Een bericht gedeeld door Beck Dorey-Stein (@beckdoreystein) op 20 Feb 2017 om 5:59 (PST)
Veranderde dat toen Donald Trump president werd? Als stenograaf mocht je blijven, maar je koos ervoor om na een tijdje ontslag te nemen.
“Op het moment dat Donald Trump president werd, zakte mijn vertrouwen in de politiek als een pudding in elkaar. Obama zei altijd dat we bovenal nederig moesten blijven, dat het Witte Huis het huis van de Amerikaanse bevolking is. Hij noemde het altijd the people’s house. Wat je ook doet, zorg dat het in het belang is van de mensen die je vertegenwoordigt. Daar stond ik helemaal achter. Het moment dat Trump het overnam, bleef daar niets meer van over.”
“Afgezien van de stenografen, moesten al mijn collega’s - waaronder mijn vrienden - het Witte Huis verlaten. De mensen die we ervoor in de plaats kregen, vinden dat ze recht hebben op de posities die ze bekleden. En zij denken daardoor niet aan wat het beste is voor de toekomst van het land, of waar de V.S. voor hoort te staan. Zij denken vooral aan wat het beste is voor henzelf.”
“De V.S. is het land van immigranten, maar ze haalden immigrantenfamilies uit elkaar aan de grens door kinderen van hun ouders te scheiden. Het land raakt onder zijn leiding nog sterker verdeeld. Trump is een wandelende ramp, ik schaamde me dood om met hem geassocieerd te worden. Het voelde zo verkeerd om aan ‘zijn kant’ te staan tijdens zijn speeches. Ik wilde aan de andere kant staan, de kant van het protest. Toen ik me dat realiseerde, wist ik dat het tijd was om te gaan.”
In die vijf jaar heb je natuurlijk ontzettend veel onvergetelijke herinneringen gemaakt. Is er ook één die eruit springt?
“Het werken naast Obama vond ik heel bijzonder, en heel leuk. Met name de persoonlijke momenten die ik met hem had, zoals ‘s ochtends hardlopen op de loopband als we in het buitenland waren. Wij waren de enige hardlopers van het team. Hij pestte me dan als een broer: ‘Kun je niet harder, Beck?’.”
Dit bericht bekijken op Instagram
Een bericht gedeeld door Beck Dorey-Stein (@beckdoreystein) op 8 Sep 2016 om 9:44 (PDT)
“Wat ik ook nooit zal vergeten is het moment dat we van een werkbezoek aan Petra (Jordanië) terug naar huis vlogen. Het was een van de zeldzame momenten dat ik even geen werk te doen had. Ik was moe en keek naar buiten. Op dat moment, daar in de lucht met het eliteteam in Air Force One, realiseerde ik me intens wat een geluk ik had om daar te zitten. Dat moment vergeet ik nooit meer. Want koesteren wat je hebt, is moeilijk. Wat het ook is, na een tijdje wordt alles normaal. Ik ben blij dat ik me dat op dat moment realiseerde, want achteraf vind ik het nog steeds moeilijk te geloven dat het allemaal echt is gebeurd.”
