Dansen een uitlaatklep

Jess wordt geboren met de zeldzame ziekte PFFD (proximale femorale focale dysplasie), dat voor verkorting van haar bovenbenen zorgt. Als ze tweeënhalf jaar oud is, beslissen de artsen dat haar benen geamputeerd moeten worden. Een heftige ingreep, met een flinke impact op haar leven. Maar een ding is zeker: haar grootste hobby laat ze niet van haar afpakken. "Dat is dansen", vertelt ze aan de BBC. 

Voor Jess is het meer dan alleen bewegen, legt ze uit. "Voor mij is dansen een manier om mijzelf uit te drukken, want ik ben nogal een verlegen persoon en niet zo goed in het praten, dingen uitleggen." In het dansen vindt Jess een uitlaatklep. "Ik kan me soms best druk maken en raak snel gestresst. Daarom is dansen voor mij zo ontzettend fijn, daar kan ik alles in kwijt." Het accepteren is soms nog best lastig. "Ik kan soms gefrustreerd raken over de situatie, maar uiteindelijk kom je daar niet verder mee. Het is iets dat je niet kan veranderen."

Een dansvoorstelling over het leven met een handicap

Jess besluit haar gevoel om te zetten in een dans. Een persoonlijke, waarin ze kwetsbaar toont hoe het voor haar is om te leven met een handicap. "Ik zit midden op het podium en iedereen beweegt zich rondom mij", het symboliseert haar leven, vertelt ze. "Soms voel ik mij alleen, onzichtbaar. Op een gegeven moment ga ik naar de andere dansers en duw ik ze weg", niet zonder reden, vertelt Jess. Ze staan voor de obstakels in haar leven. Het dansen is voor Jess bevrijdend. "Ik vergeet dat er publiek aanwezig is, dat naar mij kijkt. Dan voel ik mij zo vrij."

Na het optreden is de vijftienjarige Jess opgelucht. "Het voelt geweldig! Ik zag er zo tegenop, maar ik ben zo blij dat ik het gedaan heb. Het heeft hij mij laten zien dat je de confrontatie met je grootste angst moet aangaan", vertelt de verlegen Jess die net heeft gedanst voor publiek. "Daarna kan je alles aan."