Het is logisch dat we bang zijn na wat er in Manchester gebeurd is, maar de angst heeft geen grip op iedereen. Journalist Ralf Bodelier bewondert zijn dochter die zich niet laat leiden door angst. Lees zijn prachtige brief aan haar.
Na de aanslag in Manchester zijn wij geneigd om Engeland even te mijden. Net als grote concerthallen. Die angst is waarschijnlijk totaal irreëel, dat weten we. Maar toch kunnen we het niet helpen.
We lijken nu veel angstiger
Journalist Ralf Bodelier schreef een brief aan zijn dochter, Emma, die zich niet laat leiden door deze angst. Ze is onderweg naar Birmingham Pride, het grootste LHBT-festival van Groot Brittannië. Ja, ze was flink van slag toen ze hoorde wat er in Manchester was gebeurd, maar dat hield haar niet tegen.
En daar bewondert haar vader haar om: “De vanzelfsprekendheid waarmee je nu door Europa reist, mensen vertrouwt en vriendschappen sluit, die doet me goed. Zó vrij hoopte ik dat je zou worden, Emma. En zo vrij ben je ook geworden.”
Terroristisch gevaar was in mijn tienerjaren heel wat groter
Zijn brief stuurde hij naar het NRC, zodat wij hem allemaal kunnen lezen. Want hij ziet maar al te goed dat veel mensen die angstgevoelens wél hebben. In zijn brief vraagt hij zich hardop af: “Het terroristisch gevaar was in mijn tienerjaren heel wat groter dan vandaag. En toch lijken we nu veel angstiger.” Hoe kan dat? Hij geeft zijn visie.
Reken even mee
“Reken even met me mee, Emma. De huidige, jihadistische terreurgolf startte op 11 september 2001. Jij schoof toen nog op je potje door de kamer. In de zestien jaar die volgden, werden in Europa ongeveer 700 mensen door terroristen vermoord. Dat waren er 700 teveel. Maar in de zestien jaar die aan 11 september voorafgingen, stierven in Europa nog 2200 mensen door terrorisme. Dat waren er drie keer zoveel.”
Veertig jaar geleden hadden we dan ook nog geen Twitter
Hij gaat door met zijn berekening en laat uiteindelijk zien dat terroristische organisaties in de tijd voor 2001 veel meer levens opeisten dan de groeperingen die nu actief zijn. Bodelier: “Veertig jaar geleden hadden we dan ook nog geen Twitter, Facebook en kabeltelevisie. Media die elk drama, waar dan ook ter wereld, real time op onze driezitsbank kieperen.”
Hij heeft ons iets gegeven om over na te denken. Lees de hele brief via de link hieronder. Het is zeker de moeite waard.
