Dennis en zijn pleegmoeder zijn een van de mensen die elkaar in de afgelopen vijftig jaar terugvonden dankzij Adres Onbekend. Dit was één van de mooiste ontmoetingen, vertelt presentator Ron kas. "Dennis kwam heel voorzichtig binnen. Hij hoefde niet op de radio, maar wilde toch voorzichtig zijn verhaal vertellen." Als klein jongetje kwam Dennis vanuit Suriname naar Nederland. Zijn moeder kon niet voor hem zorgen, waarop de kinderbescherming hem heeft weggehaald. Hij werd ondergebracht bij een pleegfamilie in Den Haag. ‘Dat is voor mij het eerste geluk in mijn leven geweest’, aldus Dennis.

Geluk van korte duur

Dat grote geluk heeft slechts een jaar geduurd, toen overleed het biologische kind van de familie. "Ik was drie jaar oud", zegt Dennis die nu bijna drieënvijftig is. "Ik ben jaren geleden ook naar Suriname gegaan om mijn biologische vader te vinden. Daar was ik te laat; de man was overleden. Nu ben ik vijftig - een keerpunt in mijn leven - en ik zei tegen mezelf: als je het nu niet doet, dan ga je het nooit meer doen."

Met die kennis ging Dennis op zoek naar zijn pleegfamilie. “Ik wilde heel graag weten wat er gebeurd was.” Hij was pas drie, maar hij heeft veel onthouden. “Ik kan me heel levendig herinneren dat haar zoontje overleden was. Ik kon me herinneren waar we woonden, ik had herinneringen aan mijn broertje. Als ik mijn pleegmoeder nu op straat was tegengekomen, had ik haar zo voorbij gelopen. Ik kon me haar vijftig jaar later niet meer zo goed herinneren.” 

Willen ze mij wel ontmoeten?

De zoektocht heeft succes; pleegmoeder Letty Postma en Dennis vinden elkaar terug. In eerste instantie werd niet de pleegmoeder, maar de pleegvader gevonden; Aad. “Hij was enorm opgelucht”, vertelt Ron die bij de ontmoeting was. "Hij heeft zelf nooit durven zoeken, ook al heeft hij hem zelf altijd in zijn hart gehad." Pleegvader Aad had hij twijfels of Dennis hem wel zou willen ontmoeten. "Mensen denken heel vaak voor een ander." Dat gold ook voor pleegmoeder Letty, die naast Dennis in de studio zit. 

|Ik heb heel vaak gedacht: zal ik op zoek naar hem gaan? Zou het goed met gaan? Waar zou hij zijn? Maar toch had ik zoiets van: die jongen zit daar niet op te wachten. Zoals de meeste mensen ons verhaal invullen, 'je hebt zo’n jongen weggedaan, daar zal hij niet blij mee zijn.'" Voor haarzelf voelde dat niet zo, maar zo werd het door veel mensen wel ingevuld is. "Hij was toen vier. Een leeftijd waarvan je hoopt dat kinderen zich nog niet zoveel herinneren uit hun jeugd. Mijn idee was dat hij beter dan nu naar een ander pleeggezin zou kunnen gaan, dan dat ik hem nog langer houd en al een ontzettende band met hem heb."

Groot verdriet

De zoon van Letty en Aad overleed in de tijd dat Dennis nog geen jaar bij hen was. "Dat verdriet was zo groot. Mijn man zei; jij bent degene die moet beslissen, jij bent de moeder en je zorgt het meeste voor hem. Met het verdriet dat we hadden om ons eigen kind, had ik niet het gevoel dat ik voldoende liefde voor Dennis kon opbrengen om hem de jeugd te geven die we ons voorgenomen hadden. We wilden hem een jeugd geven, warmte… Na dit gebeuren had ik het idee dat ik dat niet meer kon, dat ik niet die liefde kon opbrengen voor een kind dat ik eigenlijk net een half jaartje kende."

"Je vraagt je voortdurend af, wat zou er van hem geworden zijn? Hoe gaat het met hem? Zou hij er nog zijn? Je blijft er toch mee zitten." Toen Letty hoorde dat er iemand naar haar op zoek was, wist zij gelijk: ‘dat is Dennis’. "Dat kon alleen maar Dennis zijn, die naar mij zoekt." Gelukkig hebben de twee elkaar na al die jaren gevonden. Benieuwd naar het gesprek aan tafel? Kijk het gesprek hieronder terug.

Luister hier de aflevering van Adres Onbekend met Dennis en zijn pleegfamilie terug. Ben je zelf naar iets of iemand op zoek? Neem via deze link contact op met de redactie. Wie weet kunnen zij verder helpen!