Samya Hassani (21) wist op pleintjes en voetbalvelden in Amsterdam Nieuw-West iedereen in te palmen met panna's en doelpunten. Haar talent bleef dan ook niet onopgemerkt: in vier jaar tijd speelde ze voor onder andere VV Alkmaar, Het Marokkaans voetbalelftal en speelt ze sinds juli 2021 bij KAA Gent.
Haar carrière verliep spoedig en snel, ondanks dat haar talent op latere leeftijd werd ontdekt. "Ik heb altijd op straat gevoetbald, dat vond ik het allerleukste. Op straat zijn er geen verplichtingen, en die had ik wel tijdens trainingen op de voetbalclub", vertelt Samya aan de telefoon.
Haar liefde voor de sport was ook terug te zien in het gekozen vakkenpakket op school. "Ik zat op het Calandlyceum in Amsterdam-Osdorp waar je sportklassen had." Een fijne plek waar Samya helemaal tot haar recht kwam. "Daar werd mijn liefde voor voetbal alleen maar groter."
"Toen ik een jaar of 16 was", vervolgt ze haar verhaal, "begon ik steeds vaker mee te doen aan schooltoernooien. Veel meiden en docenten schrokken van het feit dat ik niet op voetbal zat." Maar waarom niet? "Ik wilde het niet", reageert ze resoluut. "Dat kwam stiekem door de negatieve verhalen van mijn buurjongens die wel op voetbal zaten en negatieve ervaringen hadden met hun trainers. Al dat haantjesgedrag... Die irritaties hoefde ik allemaal niet."
Het heeft me doen beseffen hoe belangrijk gezondheid is
'Niemand kan mij in de weg staan of kapot maken'
Een andere factor die invloed had op het uitstellen van haar voetbalcarrière, was het verlies van haar moeder. Ze overleed aan de gevolgen van kanker. "Mijn moeder is 4,5 jaar ziek geweest voor ze kwam te overlijden. Ik was jong en moest gewoon naar school, voetbal stond daarom niet bovenaan het prioriteitenlijstje. De ziekte van mijn moeder heeft me doen beseffen hoe belangrijk gezondheid is en hoe kort het leven is."
Ondanks deze moeilijke periode heeft Samya het verlies om weten te zetten in daadkracht: "Niemand kan mij in de weg staan of kapot maken. Mijn motivatie om te komen waar ik wil is daar te sterk voor. Ik wil het optimale uit mijn leven halen."
"Op een gegeven moment ontmoette ik Noa, zij speelde bij SDZ, een amateurclub in Amsterdam. Maanden heeft ze aan mijn hoofd gezeurd met de vraag of ik een keer mee wilde trainen, uiteindelijk gaf ik toe en was het een van mijn beste beslissingen ooit. Ik speelde altijd met en tegen jongens op het pleintje en kende geen meiden die 'goed' konden voetballen. Ik was de enige die op 16-jarige leeftijd nog buiten aan het voetballen was."
Vanaf dat moment werd Samya zeker van haar zaak: voetbal zou haar toekomst worden.
"Ik hoefde me niet meer te bewijzen tegenover de jongens - wat in het verleden soms resulteerde in ruzies en discussies. Het kon dus ook zo; gewoon met vrouwen om me heen." Na SDZ ging alles als een trein: "Tijdens mijn tijd bij die club begon ik ook met zaalvoetbal en nam ik steeds vaker deel aan toernooien. Mensen van buiten mijn eigen buurt begonnen te zien wat ik allemaal kan en doe."
Samya stroomde door naar de amateurclub Wartburgia en vervolgens naar haar eerste Eredivisieclub, VV Alkmaar. De eerste stappen werden gezet in het 'serieuze voetbal' en al snel klopte er een nieuwe geïnteresseerde aan de deur: Het Marokkaans voetbalelftal.
"Maart 2020, vlak voor de coronapandemie, kreeg ik een random DM op insta. Het bericht begon met 'Je spreekt met de scout van het Marokkaans voetbalelftal...' Een grap, dacht Samya. "Dit kan niet echt zijn, schoot gelijk door mij heen."
Samya vergat de DM al snel. "Ik kwam op de club voor een training en de vader van een andere Marokkaanse teamgenoot liep naar me toe. Hij zei: 'heb je een berichtje ontvangen?' Ik was het bericht inmiddels vergeten en vroeg waar hij het over had, waarna hij verwees naar het Marokkaans voetbalelftal. Ik reageerde met 'Huh? Was dat echt?' Ik zette het gesprek met de scout voort en een week later vertrok ik naar Marokko."
Na verschillende teams in Nederland was Marokko andere koek. "Opeens kwam ik tussen allemaal Marokkaanse meiden van over de hele wereld te zitten. Wat voor mij super nieuw was. Ik vind het nog steeds bijzonder om in een team te zitten met meiden die allemaal mijn roots en niveau delen."
In Marokko leeft vrouwenvoetbal meer dan in Nederland
In het Nederlandse voetbal wordt er vaak kritiek geleverd op biculturele sterspelers die er voor kiezen om niet voor Nederland te spelen of twijfelen over de keuze. Voor Samya is dat geen punt. "Voor mezelf telt: wie het eerst komt, wie het eerst maalt. Het zou een eer zijn als Nederland me zou oproepen, maar nu was Marokko er als eerste bij. Ik voel me daardoor ook sterk verbonden met het Marokkaanse elftal: zij zagen mij al toen ik net begon in de eredivisie."
Volgens Hassani is er nog een punt waarom het elftal een bijzondere plek heeft: "In Marokko leeft vrouwenvoetbal meer dan in Nederland. Afgelopen zomer was ik bij familie en ben ik meerdere keren aangesproken met 'Ben jij niet die nummer 16 van Marokko?' Zelfs bij de douane wist de douanier wie ik was. Je voelt de trots van mensen als je ze tegenkomt en hoe blij ze zijn. Die erkenning en waardering is hoe je het ook wendt of keert belangrijk.’
