Tot drie keer toe lukt het de redactie van KRO-NCRV niet om Frits Spits (geboren als Frits Ritmeester, red.) te verleiden tot een onderonsje. Iets wat collega Hijlco Span, presentator van het radioprogramma Volgspot, wél lukt. Van je collega’s moet je het hebben. 

Tijdens het uitschrijven van het bijzondere gesprek tussen Span en Spits, is Spits al minstens drie keer in een rap tempo langs de redactie gelopen. Het bewijst zijn drukke bestaan. ‘De radiomaker van de eeuw’, noemt Hijlco Span Spits. De radiocollega’s reizen samen door de tijd met Spits’ favoriete muziek, die als leidraad voor zijn boek Op de golven dansen wij dienen. Lees je mee? 

Op de golven dansen wij 

Spits is misschien zelfs drukker dan menig jongvolwassene. Daarnaast gaat hij als klassiek radiomaker mee met de tijd. Zo vindt hij Spotify de uitvinding van deze eeuw: ‘Je danst van de ene muziek naar de andere.’

Iets wat goed van pas komt bij de inhoud van Spits’ nieuwe boek Op de golven dansen wij. ‘Ik wil vooral proeven van wat jonge mensen denken en voelen. Soms zingen ze iets van: Dit is het leven. Dat zingt dan iemand die 21 jaar is. Als oudere denk je misschien eerst… Maar ik vind het bijzonder fascinerend, ik ben zelf precies zo geweest.’ 

Spits’ boek is niet enkel voor de lezer, maar ook voor de muziekliefhebber. Ondanks dat Spits in het boek met weemoed terugkijkt op mensen die hem dierbaar zijn en muziek bevat uit de oude doos, is de presentator iemand die liever niet achteromkijkt. ‘Ik zeg altijd: Ik ben niet nostalgisch, wel weemoedig. Het verleden is voorbij, en dat heeft prachtige muziek opgeleverd. De artiesten van nu staan op de schouders van de artiesten van toen.’ 

Hartinfarct 

Als lezer krijg je in het nieuwe boek een kijkje in het brein van Spits. Dit jaar kreeg hij een hartinfarct. ‘Ik werd geconfronteerd met de eindigheid van het leven, ondanks de dood van mijn vrouw Greetje ruim vijf jaar geleden. Ik realiseerde me hoe waardevol elke seconde, elke minuut is. De horizon komt dichterbij. De tijd wordt van nog meer waarde dan-ie al was. Daar ben ik niet bang voor, maar ik wil wat er nog is goed benutten. Ik wil me omringen met de mensen van wie ik hou, en met de muziek waarvan ik hou. En wil dat vasthouden als een soort boei.’

Spits vervolgt: ‘Ik weet dat het einde niet meer heel ver weg is. Het grootste deel van mijn leven zit erop.’ De presentator wil vooral nieuwsgierig blijven. ‘Zodra ik niet meer nieuwsgierig ben, kan ik mijn vak niet meer uitvoeren. Ik ben - behalve maker - vooral een luisteraar. Meer dan de helft van de dag luister ik naar radio. Van de week nog hoorde ik een reportage van een verslaggever die in Ierland was. Hij beschreef dat zo beeldend dat het leek alsof ik er zelf was.’ 

Strijdlustig

In zijn boek roemt de radiomaker zijn moeder. ‘Ik hield heel veel van mijn moeder, ook van mijn vader trouwens. Aan het begin van mijn carrière won ik een dj-wedstrijd. Mijn moeder schreef toen aan mij: Ik hoop dat jij je ontplooit van een nu nog in een roest levende oh zo mieterse jongen, tot een goed creatief begrijpend en liefdevol mens, waarvan men houdt.’ 

Spits omschrijft zijn moeder als strijdlustig. ‘Generaties bouwen op elkaar. Mijn moeder luisterde altijd naar de radio, altijd op zoek naar nieuwe Nederlandse liedjes.’ 

Een verliefd jochie 

Op de golven dansen wij is ook een eerbetoon aan zijn eerdergenoemde overleden vrouw Greetje, zijn grote liefde. Wie ook lof krijgt, is de nieuwe liefde van Spits: Liset. ‘Een verliefd jochie op iets gevorderde leeftijd’, noemt Span het. 

Spits: ‘Als ik bij haar ben, verkruimelt de tijd. Dan bestaat alleen onze liefde, onze lol met elkaar, en zijn we los van welke tijd dan ook. Ik was met haar al in Parijs, in Normandië, ze liep door de tuinen van Monet met een zonnehoed op. In het tegenlicht was het alsof ze zo uit een schilderij van de Franse meester was gestapt. Een beeld wat nu in de galerij van mijn geheugen hangt.’ 

Helpt zijn nieuwe vriendin om ook weer anders naar het leven te kijken? ‘Zij inspireert mij en dat geeft me nieuwe energie. Uiteindelijk gaat het om liefde. Als je ouder wordt, is dat letterlijk het enige wat overblijft waarvan je zeker weet: dat doet ertoe. En de rest is allemaal ballast. De liefde blijft, dat is een constante.’