08-03-2020

Het is deze week boekenweek. Thema: rebellen en dwarsdenkers. Er zouden tegenwoordig te weinig rebellen en dwarsdenkers meer zijn, in de literatuur en in de samenleving. Ik vrees dat ikzelf het gemis aan rebellen niet zal kunnen opvullen. Op de schaal van rebellie scoor ik hoogstens een 3. Soms is de wil er wel, maar op de één of andere manier ontbreekt het me op het moment suprême aan moed of daadkracht.

COLUMN WILFRED KEMP

Misschien komt het ook wel omdat ik diep van binnen helemaal geen rebel wil zijn. Eén van de kenmerken die ik vaak tegenkom, is dat ze zo lekker hun eigen gang gaan, tegen de stroom in, zich van niks en niemand iets aantrekken. En vooral met dat laatste heb ik moeite.

Ik herinner me een gesprek bij de De Wereld Draait Door over Keith Richards, legendarische gitarist van The Rolling Stones. Aanleiding was het verschijnen van zijn biografie Life. Aan tafel een paar fans die enthousiast werden ondervraagd door een andere fan: Matthijs van Nieuwkerk. 

Iedereen was het er over eens: Keith Richards is one-of-a-kind, vleesgeworden adagium van de jaren zestig: seks, drugs en rock-'n-roll. Wat een held! Tafelheer die avond was Marc-Marie Huijbregts. “Heeft Richards eigenlijk kinderen?”, vroeg hij droogjes. Verstoord keken de fans hem aan.

“Ja, hoezo?”. “Heeft hij er nog contact mee?”, vroeg Marc-Marie door. Nee, Keith Richards had volgens hen geen contact meer met zijn kinderen. Die wilden niets meer met hem te maken hebben.

Maar de fans begrepen niet helemaal waarom dit een relevante vraag was. Ze gingen onverstoorbaar door met het uiten van allerlei loftuitingen over hun grote held.

Keith Richards, een groot musicus, een rebel, maar blijkbaar een hele slechte vader. Bewijs heb ik niet, maar Ik heb het gevoel dat dat voor meer rebellen geldt. Daarom mijn aarzeling bij dat boekenweekthema. 

Ik merk wel dat ik één van de weinigen ben. Veel mensen in mijn omgeving vinden het juist een heel stoer thema. Zou ik dan toch een dwarsdenker zijn?