Wat zou je tegen Rutger van een jaar geleden willen zeggen?
'Je staat aan het begin van een jaar vol kansen, groei en verrassingen. Niet alleen als redacteur, maar ook op persoonlijk vlak. Je gaat ruimte innemen, je ideeën worden serieus genomen, en je zult zelfverzekerd scripts schrijven, bijzondere voorgesprekken voeren en meedraaien op draaidagen.
Er komen dingen op je pad die je je, toen je nog in een vintagewinkel werkte, niet had kunnen voorstellen. De dromen waar je nu over fantaseert, gaan echt uitkomen. De mediawereld lijkt nu nog ver weg, maar je gaat er onderdeel van worden. En ja, het wordt ook hectisch en leerzaam, dus: buckle up!'
Voor dit jaar had je nog niet in een groot mediabedrijf gewerkt. Wat verwachtte je vooraf?
'Ik dacht dat ik veel terughoudender zou zijn. Dat ik mezelf op de achtergrond zou houden of moeite zou hebben om initiatief te nemen. Maar ik heb juist het tegenovergestelde ervaren. Ik bleek me veel makkelijker te kunnen bewegen in deze wereld dan ik dacht.
Ik heb mezelf verrast met hoe snel ik me thuis voelde en hoe goed ik bleek te passen in het tempo en de dynamiek van de redactie. De mediawareld leek eerst onbereikbaar, iets groots en afstandelijks, maar ik kwam erachter dat het veel dichter bij het dagelijks leven staat dan ik dacht.'
Je werkte op drie verschillende redacties: Adres Onbekend, Spot On en Brandpunt+. Wat heb je daarvan geleerd?
'Alle redacties waren inhoudelijk verschillend, maar de rode draad was dat ik telkens werkte met persoonlijke verhalen. Daar ligt ook echt mijn hart, bij Human Interest. Bij Adres Onbekend waren het vaak verhalen van oudere mensen, bij Spot On lag de focus op (bi-culturele) vrouwen en bij Brandpunt+ doken we in bredere maatschappelijke thema’s.
Door die afwisseling heb ik ontdekt hoe belangrijk menselijke verhalen zijn, en dat ik die het liefst wil vertellen. Het heeft me geholpen om dichter bij mezelf te komen als maker, en om een scherper beeld te krijgen van wat ik wil maken en waar ik voor sta.'
Wat is het moment dat je het meest is bijgebleven?
'Voor mij was dat toch echt het moment dat we als Mediapoolers Sinan Can mochten interviewen. Dat klinkt misschien cliché, maar ik vond het heel bijzonder. Hij is iemand die ik al jaren bewonder en om dan zélf tegenover hem te zitten, op zo’n groot podium, met allemaal collega’s in de zaal, dat voelde echt onwerkelijk.
Een week van tevoren dacht ik nog: ‘Hoe gaan wij dit ooit doen?’ Ik wist ergens wel dat ik het kon, maar dat ik het ook echt heb gedaan, daar ben ik trots op. Het was een moment waarop alles samenkwam: voorbereiding, lef, vertrouwen. Dat blijft me altijd bij.'
Je hebt nu geproefd van de mediawereld, smaakt dit naar meer?
'Zeker. Ik ben erachter gekomen dat ik ontzettend veel energie haal uit het werken in deze wereld. Het snelle schakelen, onderwerpen aandragen, voorgesprekken voeren, schrijven – ik vind dat heerlijk. Schrijven is altijd al een passie geweest, en daar wil ik me in blijven ontwikkelen.
Maar ik ben ook nieuwsgierig naar andere kanten van het vak. Zo wil ik meer leren op het gebied van video en visueel denken. Een combinatie van presenteren en maken lijkt me uiteindelijk het allerleukst. Dus als er ergens een vacature openstaat: kom maar door!'
Tot slot: wil je nog iets kwijt aan de KRO-NCRV?
'Wat ik heel graag wil zeggen: ik ben trots dat ik onderdeel mocht zijn van, voorlopig, de laatste lichting van de Mediapool. Het voelt heel speciaal dat ik die kans heb gekregen. Ik ben de omroep enorm dankbaar voor alles wat ik heb geleerd en meegekregen. Voor de uitleg, de kansen, het vertrouwen, en alle steun.
Het siert KRO-NCRV dat ze zo’n traject hebben aangeboden, en ik hoop oprecht dat er in de toekomst weer ruimte voor komt. Want dit is echt een enorme meerwaarde voor jonge makers, maar ook voor de omroep zelf.'
