In plaats van honderden mensen in een donkere zaal zong Stef deze keer een speciaal nummer voor één speciaal iemand in een leeg theater. In het programma ontmoet Stef mensen die in hun leven in de problemen zijn gekomen door een verleden van geweld, van verslaving of gewoon door ‘domme pech’.

"De eerste draaidag was enorm wennen”, vertelt Stef. “Naast dat ik een song moest schrijven over een specifiek iemand moest er ook een verhaal verteld worden. Ik moest uit mijn comfortzone kruipen en de connectie met de hoofdpersonen zoeken."

"Die eerste dag ging er zoveel door mijn hoofd. Het was voor mij een volledige sprong in het duister. Pas toen ik op de tweede dag met Eric, ex-crimineel en de hoofdpersoon van de eerste aflevering, de binnenplaats van de Bijlmerbajes opliep dacht ik: ‘Dit is wat ik wil’. Iemand opzoeken en met zijn of haar verhaal iets mogen doen voelde voor mij als puur geluk."

"Het schrijfproces is zo anders. Door de duur van de tv-uitzending moesten we een song schrijven van twee minuut dertig. Ik hou enorm van dat soort uitdagingen. Na de ontmoetingen met de hoofdpersonen en een dag met ze meegelopen te hebben, had ik lappen met tekst. Daar moest volledig het mes in. De eerste avond dat we samen gingen zitten met de band was niet makkelijk. Aan de ene kant moesten we passen in de lengte van de song en aan de andere kant had ik iets meegemaakt wat de band niet had meegemaakt. Ik heb toen het beeldmateriaal van Eric opgezet in de studio. De band moest zijn kop zien en zelf zijn verhaal horen."

"Na elk gesprek heb ik een idee hoe het nummer moet worden. Nadat ik mijn kant van het verhaal heb verteld voegen de mannen van de band hun geluid toe. Dan ontstaat de dynamiek vanzelf. Vroeger dacht ik nummers van tevoren helemaal uit, maar de afgelopen jaren heb ik dat losgelaten. Nu is meestal de eerste zin die ik schrijf de laatste die ik zing."

De serenades opnemen was voor Stef totaal anders dan een normale voorstelling spelen. "Ik heb de confrontatie met de gast voor de serenade zeker onderschat. Ik trok een dag met iemand op en kreeg een kijkje in een totaal ander leven. Ik werd ontvangen door iemand die zijn verhaal vertelt om daarna een song te schrijven die daarop geïnspireerd is. Het nummer direct zingen voor degene over wie het ging, had ik nog nooit gedaan. Bij de laatste repetitie van de serenades zaten er stand-ins in de zaal. Toen kwam het wel even bij me binnen: holy shit, ik ga dat nummer niet zingen voor een donkere zaal waarin ik bijna niemand kan zien, maar voor degene waar het over gaat. Ik werd daar op dat moment toch wel aangenaam onzeker over. Ik wist totaal niet wat me te wachten stond. Toch vind ik dat dan ook wel lekker eng, het is een element wat ik niet ken. Later op die avond denk ik dan ook, ik zie wel wat er gaat gebeuren."

Bij het opnemen van de serenades zaten de hoofdpersonen in de zaal en zat Stef samen met de band op het podium. Bij Astrid, de hoofdpersoon van de vierde aflevering, was dit anders. Astrid heeft sinds 2002 de ziekte MS waardoor ze tot aan haar nek verlamd is en in een rolstoel zit. Hierdoor moest ze plaatsnemen op het podium naast Stef.

"Ik vond de serenade voor Astrid het meest confronterend. Ik werd onderuitgehaald omdat het zo dichtbij was. Zij is een intelligente vrouw met heel veel humor en daardoor kan ze het feit dat ze tot aan haar nek toe verlamd is goed maskeren, wat het makkelijker maakt voor anderen. Tijdens onze gesprekken heb ik een andere kant van haar leren kennen, dus ik wist dat zij helemaal zou begrijpen waar ik het over zou hebben in de tekst die ik geschreven had. Wanneer iemand dan zo dichtbij zit voel je nog meer die energie dan wanneer iemand tien meter verderop zit in een zaal. Dat vond ik echt te gek. Zo'n connectie heb ik nog niet eerder mogen ervaren."

“Op dit moment speel ik de serenades nog niet tijdens mijn theatershows, maar in de toekomst zal er zeker een theaterprogramma komen waarin ik zal vertellen over de ontmoetingen met de gasten en de songs zal laten horen. De verhalen hebben me geraakt, ik herken mezelf erin en wil dat als nieuwe verhalen doorvertellen.”