In vier nieuwe afleveringen van Serenade van Stef gaat Stef op zoek naar inspirerende en hoopgevende antwoorden op de vraag: waar voelen mensen zich nu echt thuis? Door de crisis op de woningmarkt, de toenemende kansenongelijkheid en met tienduizenden dak- en thuisloze jongeren een vraag die actueler is dan ooit. Wat hebben deze ontmoetingen Stef Bos gebracht?

Waarom wilde je op zoek naar het thuisgevoel van mensen?

'Ik ben als kaaskop neergestreken in België. Daarnaast ben ik getrouwd met een Zuid-Afrikaanse vrouw en heb ik kinderen die in drie talen denken. Het is dus niet zo gek dat ik me ook wel eens afvraag: wat is nou wezenlijk mijn thuis?

Daarnaast is thuiskomen een hele mooie metafoor om te gaan zoeken naar een grotere gedachte. Waar ik in de vorige reeks vooral in gesprek ging met mensen over hun persoonlijke problemen, ontmoet ik in deze reeks vier dromers die ergens in geloven. En als je dromers laat reflecteren op dit thema krijg je hoopvolle vensters op de toekomst. Ik denk dat we daar met zijn allen behoefte aan hebben, zeker in deze tijd.'

Hoe hebben de gesprekken voor het programma jouw ideeën over thuis beïnvloed?

'Door mijn gesprekken met Jarno, die als kind geen veilig thuis had, besefte ik hoe goed ik het heb gehad bij mijn eigen ouders. We kregen behalve ouderlijke liefde ook een innerlijk kompas mee, geënt op bepaalde waarden. Mijn ouders leven niet meer, maar toch heb ik het gevoel dat ik altijd naar huis kan omdat ik nog steeds op die fundamenten sta. Ik heb geleerd hoe belangrijk die fundamenten zijn voor een thuisgevoel, omdat ik zag dat Jarno die niet heeft gehad.

Daarnaast realiseerde ik me door mijn gesprekken met Jos, de monnik die ik voor de laatste aflevering ontmoette, dat we als mensen ook altijd op zoek zullen blijven naar een soort thuiskomen van de ziel. Ik denk dat onze ziel een beetje thuisloos is geworden. We hebben geen kerk of geloof meer, en wat daarvoor in de plaats is gekomen vervult ons niet. Daarom hebben we mensen nodig die ons laten zien: dit vervult wel!'

Wat heb je geleerd over jezelf door dit nieuwe seizoen?

'Dat ik me lange tijd ontheemd heb gevoeld. Tijdens de jaren ‘90 kreeg ik steeds meer het gevoel dat alle dromen waarmee ik ben opgevoed door een soort materialisme werden weggevaagd. Alsof geluk te koop is in een winkel of op internet. Dat hoor je ook terug in veel nummers die ik toen schreef. Nu, met alles wat er gaande is, lijkt het soms wel het einde der tijden. Ik geloof dat als je zo’n crisissituatie goed gebruikt, je er als herboren uit kan komen. Ik zie daarom onze tijd als een kans om weer thuis te komen bij bepaalde idealen die we misschien zijn kwijtgeraakt'

Onze gasten Marieke en René geven handen en voeten aan die idealen door een vluchteling in huis te nemen. Narda, een architect die ik spreek in de tweede aflevering, heeft samengewerkt met vluchtelingen op onder andere Lesbos en wil een ruimte creëren waar iedereen zich thuis voelt. Ik verlang er zelf ook steeds meer naar om terug te keren naar mijn idealistische wortels. In één van de liedjes laat ik de term ‘het stille midden’ vallen. Ik geloof dat veel goede mensen zich stilhouden en aan de zijlijn blijven staan. Als zij van zich laten horen, ligt er een prachtige toekomst op ons te wachten.'

Waar kom jij thuis?

'Ik was laatst een maand ver weg van mijn kinderen. Op de dag dat ik ze weer zag, was ik meteen geaard. Dan maakt het niet eens zoveel uit waar ik ben. Als ik ’s ochtends wakker word en er ligt er één naast me die zegt: "papa, ik heb je gemist", dan kom ik thuis. Daarnaast heb je de fysieke plek waar ik thuiskom en dat is toch echt Nederland. Ik heb ver moeten reizen om me dat te realiseren. Je kan het plantje wel verplaatsen, maar mijn wortels willen toch altijd weer terug naar die zandgrond tussen de Posbank en de Utrechtse Heuvelrug.'