Het zou zo maar eens kunnen dat de Verenigde Staten in november voor de tweede keer een katholieke vicepresident krijgt. Donald Trump (78) koos maandag de katholieke J.D. Vance (39) tot zijn running mate in de strijd om het Amerikaanse presidentschap.
Vance werd pas vier jaar geleden op 35-jarige leeftijd katholiek. In een artikel uit 2020 in het katholieke Amerikaans tijdschrift The Lamp reflecteerde Vance op zijn bekering als een proces dat zich gedurende meerdere jaren ‘langzaam en ongelijkmatig’ afspeelde.
Volgens Vance werd zijn geleidelijke reis naar het geloof geïnspireerd door het voorbeeld van zijn grootmoeder die hij ‘Mamaw’ noemt. Hij beschrijft haar als een vrouw met een diep geloof, maar volledig los van het instituut kerk.
Succesvol maar niet gelukkig
Vance groeide op in een arm gezin in de Appalachen. Zijn ouders waren niet gelovig. Als jonge man zat hij bij de Amerikaanse marine en studeerde hij rechten aan bekende Amerikaanse universiteiten. Vervolgens werd hij techinvesteerder in Silicon Valley.
Het feit dat hij ondanks zijn eenvoudige afkomst succesvol was, maakte de atheïstische Vance niet gelukkig. Hij begon een neiging tot het christendom - en in het bijzonder het katholicisme - te ontwikkelen.
“Ik begon me af te vragen: hebben al deze wereldse tekenen van succes mij eigenlijk een beter mens gemaakt? Ik had deugd ingeruild voor prestatie,” zo schreef hij. “Er was een stem in mijn hoofd die het beste van mij eiste.”
Het christendom van zijn ‘Mamaw’
In zijn zoektocht naar een wereldbeeld waar hij zich aan vast kon houden, kwam hij terecht bij het geloof van zijn ‘Mamaw’.
“Ondanks de onbekendheid van mijn Mamaw met de liturgie, de Romeinse en Italiaanse culturele invloeden en de buitenlandse paus, begon ik langzaam het katholicisme te zien als de meest nabije uitdrukking van haar soort christendom”, legde Vance uit.
Hij omschrijft het als een geloof dat zich richt op Christus “die perfectie van ons eist” en tegelijkertijd onvoorwaardelijk liefheeft en gemakkelijk vergeeft.
‘Ik had genade nodig’
Steeds meer ervoer Vance de drang om katholiek te leven. Als voorbeeld gaf hij geduld met zijn zoon hebben, zijn gezin boven inkomen en prestige stellen en een vergevingsgezinde houding naar andere mensen.
“Om dat deel van mij te voeden en door te ontwikkelen, moest ik meer doen dan af en toe een theologisch boek lezen of nadenken over mijn eigen tekortkomingen. Ik moest meer bidden, deelnemen aan het sacramentele leven van de kerk, biechten en in het openbaar berouw tonen, hoe lastig dat ook is.”
Hij vervolgde: “En ik had genade nodig. Met andere woorden: ik moest katholiek worden.”