Bang voor het weerbericht

De autistische Kees Momma – bekend van de documentaires Het beste voor Kees en Kees vliegt uit – is bang voor het weerbericht. Zijn ouders moeten hem iedere dag na het achtuurjournaal vertellen wat het weer ongeveer gaat worden, want zelf durft hij niet te kijken. Kees maakt zich grote zorgen over de oplopende temperaturen. Hij verlangt naar winters met ijzige vrieskou, naar Charles Dickens-achtige taferelen van besneeuwde straten en schaatsende mensen. 

Waar gaat dit eindigen?

Ik ga Kees steeds beter begrijpen. Bij mij gaan de zorgen vooral over de droogte. Gelukkig hebben we een nat voorjaar gehad, maar de droogte kan snel toeslaan, weten we uit voorgaande jaren. Als ik ’s ochtends de gordijnen opentrek en de zon schijnt weer volop en ik weet dat het de komende dagen opnieuw niet zal gaan regenen, dan voel ik toch weer een kleine steek in mijn maag. ‘Waar gaat dit eindigen?’, schiet er door me heen. Als de droogte nu al serieuze vormen begint aan te nemen, hoe zal het dan over twintig of dertig jaar zijn? Ik hoor de bomen bijna zuchten onder hun gebrek aan water. 

De angst verwelkomen

Ik weet dat het geen zin heeft om je voortdurend druk te maken over klimaatverandering, een probleem dat zo groot is dat het je als individu boven de pet gaat. Maar toch blijft de ongerustheid terugkomen. Het is iets waartoe vooral jonge generaties zoals de mijne zich zullen moeten verhouden. Belangrijk is om de emotie niet uit de weg te gaan, of onszelf te verdoven. We zullen de angst helemaal moeten verwelkomen, want het zal ons leven lang bij ons blijven. Het hoort nu eenmaal bij de tijd waarin we leven. En wie weet zet het ons aan om iets voor het klimaat te doen. Doe dus niet als Kees Momma, maar kijk naar het weerbericht!