‘Toen ik 8 jaar was verhuisde ik met mijn ouders naar dezelfde straat als waar Shirah woonde’, vertelt Koos. 

‘Mijn moeke zei: “Koosje is hier komen wonen en kent nog niemand, dus ga maar even aanbellen om te vragen of hij buiten komt spelen.” Dat heb ik gedaan en nu spelen we nog’, vult Shirah aan.

Van kalverliefde tot verkering

Shirah maakte direct een verpletterende indruk op Koos. Hij mocht dan pas acht jaar oud zijn, hij wist het zeker: met haar wil ik later trouwen. Dat gevoel ging niet meer weg en toen ze zestien jaar oud waren groeide de kalverliefde uit tot echte verkering. 

Toeval bestaat niet

De twee waren tot over hun oren verliefd en elke kans om elkaar te zien grepen ze aan. Shirah herinnert het zich nog goed: ‘Ik zette ’s ochtends om zes uur de wekker om Koos uit te zwaaien als hij naar school ging. En als ik boodschappen moest doen voor mijn moeder, dan vergat ik expres iets zodat ik nog een keer langs zijn huis kon lopen.'

Ze geloven er beiden heilig in: het was geen toeval dat ze elkaar zijn tegen gekomen. Koos en Shirah hebben altijd het gevoel gehad dat ze voor elkaar bestemd zijn. ‘Koos geeft mij vaste grond onder m’n voeten en een dak boven m’n hoofd dat me beschermt. En ik ben voor Koos zijn deur en raam naar buiten. En zo zijn we samen een stevig huis.’

Nog altijd verliefd

Maar dat betekent niet dat ze al zestig jaar op een roze wolk leven. Want een relatie komt niet vanzelf, dat is hard werken. ‘Het is belangrijk dat je elkaar op de eerste plaats zet’, benadrukt Koos. ‘Wat er ook gebeurt, de ander is altijd het belangrijkst voor jou.’

En dat heeft ervoor gezorgd dat de twee na al die jaren nog steeds niet op elkaar zijn uitgekeken. Ze gaan elke week samen erop uit om te dansen, zingen in hetzelfde koor en maken graag lange wandelen. Áltijd hand in hand. ‘Ik moet nog zo vaak lachen om Koos’, vertelt Shirah. ‘En ik vind hem nog steeds heel knap. Hij is mijn man en mijn maatje.’