2 juni 2024
St. Joriskerk, Eindhoven
Pastoor René Wilmink

Lezingen:
Exodus 24, 3-8
Hebreeën 9, 11-15
Marcus 14, 12-16.22-26

Gods-ontmoeting
De zondagen na de Paastijd zijn grote feesten. Zij onderstrepen en verklaren ons  verder het Paasgeloof, ons geloof in Jezus, die uit de dood is opgestaan. Deze zondag noemen we Sacramentsdag. Een bijzondere naam, die tegelijk eigenlijk een beetje vreemd is. Immers, elke dag vieren wij dit sacrament. Elke dag komt de gemeenschap rond het altaar van de Heer samen. Maar waarom?

Bron en hoogtepunt
Een bekende duiding van het sacrament van de eucharistie is inderdaad Bron en Hoogtepunt van ons christelijk leven. Het Tweede Vaticaans concilie omschrijft de eucharistie, en eigenlijk het hele sacramentele leven van de Kerk, met deze twee veelzeggende begrippen en ook als climax van de geloofshandeling. Een omschrijving die, gezien de getallen van het aantal kerkgangers, veelal niet geland is. De kerk hier zou vanmorgen werkelijk vol zitten als dit sacramentele geloof van Gods werkzame aanwezigheid bruisend in gedoopten aanwezig zou zijn. In de viering van de liturgie wordt telkens duidelijk, dat geloof niet een woordspel, of een projectie van gedachten is, maar dat God onder ons is. In Christus heeft Hij zich weggeschonken opdat wij leven!

Waarom dan zo weinig mensen?
De reden om naar de kerk te komen en deze schitterende liturgie mee te vieren heeft inderdaad een geloofsreden. Christelijk leven, leven met God, reikt verder dan alleen maar een technisch-functioneel leef-concept. Ja, ons Westers denkconcept is vooral technisch-functioneel. Dat heeft ons veel gebracht, maar het overruled ons ook meer en meer. Dit concept alleen is te weinig, te dun, om echt voluit van te leven. Velen lijden echt onder dit drukkende concept, of gaan er zelfs aan onderdoor. We missen iets en dat iets heeft met een leemte in ons zelfbewustzijn van doen. 

Groei in bewustzijn
De leerlingen zijn door Jezus zelf geroepen om Hem te volgen. Zij zijn niet uit eigen beweging meegegaan; Jezus nam het initiatief. Wat Jezus zei en deed kwam hoogstwaarschijnlijk ook bij de 12 in eerste instantie niet aan. Zij hadden tijd nodig om nog intenser met de Heer mee te trekken. Op die laatste avond, dus na alles wat Jezus hun had gezegd en wat Hij had gedaan aan tekenen en wonderen in hun bijzijn, vierde Hij als opmaat naar de Goede Vrijdaggebeurtenis een vervroegd Paasmaal. Pas nadat zij de beloofde Helper hadden ontvangen, vierden zij wat Jezus hen had opgedragen “Blijf dit doen om Mij te gedenken” Hij is de Initiator van dit nieuwe en altijddurende verbond. Het werd het hart van de viering van de Dag van de Verrijzenis (zie Handelingen 2) en het is het vandaag ook. Hem gedenken is je in het hier en nu inlaten met de zichzelf wegschenkende God met ons. In één woord: met de liefde!

Sacrament en dagelijks leven
Door de viering aan het altaar van de Heer maakt Hij ons tot zijn intimi. Hij trekt ons binnen in zijn zelfgave aan de Vader ten bate van ons. Dit uur heeft daardoor een centrale positie in ons leven. Zonder de eucharistische maaltijd gaat het dagelijkse leven als gemeenschap in Christus dood, het wordt dor. Mensen die in geloof snakken naar de handreiking van de Heer zelf, willen niets liever dan de eucharistie tot leidraad van hun leef-agenda maken. Dat moet vrucht dragen in de opbouw van gemeenschap. De Heer tekent zich op deze wijze voortdurend persoonlijk aan zijn gemeenschap, de Kerk. Daar komt ze tot leven en zal ze alle dagen groeien in getuigeniskracht.
Ga ook mee op deze route van eucharistisch leven en nodig anderen uit om de mysterievolle handreiking van de Heer te leren kennen, Hem te leren aanbidden en de Liefde te leven midden in onze post-christelijke tijdvak: werk aan de winkel!