Paaswake (b)
St. Jozefkerk, Waubach-Landgraaf
Pastoor Harry Notermans

Exodus 14,15-15,1
Ezechiel 36,16-28
Romeinen 6,3-11
Marcus 16,1-8

Het is haastwerk geweest met de begrafenis van Jezus. Zoals ook het onrechtmatig proces tegen Jezus haastwerk was.
Niet op het feest, er mocht anders eens onrust uitbreken. Nog voor de grote Sabbat moest het allemaal gefixt zijn met Zijn veroordeling en terechtstelling. En voordat de sabbatrust begon, moest Hij begraven zijn. Geen tijd meer voor de zalving, geen tijd meer om even in alle rust, woordeloos, bij hem de bidden, te prevelen, te huilen.

De dood van ieder mens heeft dat aspect van onvoltooidheid. Onze rouw voelt zo heftig, omdat er altijd nog plannen onvoltooid bleven , omdat er altijd het verlangen blijft om elkaar weer te zien, te ontmoeten.
Dat wat onvoltooid bleef voor de grote Sabbat, gaan de vrouwen doen in de vroege ochtend direct daarna: de liefdevolle verzorging van Jezus’ lichaam.

Beste broeders en zusters, in deze Paaswake vieren we bij uitstek dat God voltooit al datgene wat in onze mensenhanden per definitie onaf is. Hoezeer verlangt u, die nu meeviert vanuit uw woonkamer of uw verpleeghuisbed of waar ook, ernaar om weer in de kerk thuis te kunnen zijn. Iedere lege bank in deze kerk staat symbool voor dat pijnlijke gevoel van alles wat niet kan.

De mensen rondom Jezus respecteerden de sabbatrust. Wij respecteren natuurlijk ook de huidige maatregelen, omdat ze nou eenmaal noodzakelijk zijn. Al meer dan een jaar ervaren we in heel de wereld dat het leven niet zo maakbaar is als wij onszelf hadden voorgesteld. De mens is geroepen om Gods schepping te beheren, zoals wij hoorden in de eerste lezing, maar niet om haar te domineren.

Ook de dominantie van de farao verbleekt voor de Almachtige, tegenover wie hij zich gewonnen moet geven. De slavernij, die door het Joodse volk tot op het bot pijn heeft gedaan, is niet overwonnen door mensen, maar door een Godswonder.
Ezechiel zegt het nog indringender: het is niet de farao, de vijand buiten jou zelf, die je het diepst kwelt. Nee, de ergste tegenstander ben jezelf.

Dit is toch het volk van de Heer… dat Zijn Naam ontwijd heeft onder de heidenvolken. Ons eigen bestaan, ons eigen hart, is onaf, onvolkomen.
En precies daar komt God ons tegemoet. In de duisternis van de slavernij schenkt Hij zijn volk bevrijding. En op de dwaalwegen van Gods weg komt Hij met zijn licht tegemoet. Daar waar de macht van mensen het lijkt te winnen, breekt God door met nieuw licht, met nieuw leven.

Precies zoals de vrouwen aan het lege graf, beseffen wij in deze lege kerk dat niet mensen het laatste woord hebben, maar God. Een woord ten leven.
Ik wens u een Zalig Pasen.