We spraken over de dood. Over háár dood die binnen afzienbare tijd een feit zou zijn. Over het moment waarop ze iedereen die ze liefhad zou moeten achterlaten; vier jonge kinderen en een echtgenoot. Hoe ga je daar in vredesnaam mee om?

‘Ach Anita, natuurlijk is het verschrikkelijk en ontzettend verdrietig maar ik ben zo dankbaar voor alles wat ik tot nu toe in mijn leven heb gekregen. Bovendien heb ik straks geen pijn meer, hoef ik nooit meer op een sollicitatie gesprek te komen of met mijn benen wijd in die rotbeugels bij de gynaecoloog te liggen. Is er nog iemand daarboven die ik de groeten van je moet doen?’

Ik was sprakeloos na haar woorden. En ook getroost. Het gesprek waar ik zo tegenop had gezien was dankzij haar één van de mooiste die ik ooit voerde. Ineens zag ik wat veerkracht doet. Was het zo veel meer dan ‘het vermogen om te kunnen gaan met tegenslag’.

De aanzegging van je eigen dood op je 34e is op z’n minst als tegenslag te kwalificeren.

Afiena beschikte over die veerkracht, dankzij een rotsvast vertrouwen in een hiernamaals.

‘Als ik straks bij die poort kom staat Jezus me met open armen op te wachten en als hij zelf even geen tijd heeft stuurt ‘ie wel een engel of zo. Straks kan ik eeuwig dansen.’

Veerkracht, de kracht om verder te kunnen, ook na de dood. Voor Afiena steek ik een kaarsje op met Allerzielen.