Iemand maakt een verkeerde aanname over Annemiek. Hoewel ze er best om kan lachen, merkt ze ook dat ze zich geneert over wie ze écht is. ‘Ik ben een lezende muurbloem. Het wordt tijd om trots te zijn op mijn verlangen naar geraniums.’
Vandaag zei iemand: ‘Weet jij al wat je gaat doen als je met pensioen bent? Jij bent niet het type dat de hele dag gaat zitten lezen.’ Hierbij viel ik stil. Ik ben namelijk juist het type dat de hele dag wil zitten lezen.
Zo is het ooit op m’n zesde begonnen. Toen wist ik nog niet dat ik daar vervolgens door omstandigheden een halve eeuw vanaf gehouden zou worden. Verder maakte die aanname over mij me even giechelig. Wat zijn we toch een projectieschermen.
'Ik ben een lezende muurbloem'
Maar waarom ik vooral even niet wist wat te zeggen is vanwege die rare, altijd optredende gêne om wie ik in wezen ben. Ik ben een lezende muurbloem met monnik-aanleg.
Inmiddels weet ik door het regelmatige interviewen dat veel mensen zijn zoals ik, met dezelfde schroom om hun introverte kant te tonen. Het wordt tijd om kloek en moedig het voortouw te nemen en trots te zijn op mijn verlangen naar geraniums. Iemand moet het doen.
Bovendien weet ik inmiddels door levenservaring dat veel druktemakerij geen enkele zin heeft. De uitspraak die mij in het afgelopen seizoen van De verwondering het meest getroost heeft, is die van een kloosterling: ‘Ook als je een zakdoek met aandacht strijkt, ben je heilzaam voor de wereld.’ Die zit
Elke week een nieuwe column van Annemiek in je mailbox?
Schrijf je dan in voor de KRO-NCRV inspiratienieuwsbrief
