Als klein meisje was Annemiek gefascineerd door het oude vrouwtje dat stond afgebeeld op het schilderij dat bij haar thuis hing. Nu ze in het museum oog in oog staat met precies dat schilderij, beseft ze: ‘Ik ben dat oude vrouwtje geworden’.
'De plek waar je als eerste de zon hebt zien opgaan en waar je zintuigen zijn ontwaakt, heeft een stempel op je ziel gezet, las ik ergens. Vaak is de natuur van je geboortegrond precies dat type landschap waar je je hele leven van blijft houden. In mijn geval is dat bos.
Gedurende mijn eerste jaren zat ik vrijwel zonder onderbreking voor of achter op de fiets van mijn vader die de bossen rond Arnhem doorkruiste. Maar in mijn herinnering lopen er twee uitzichten door elkaar.
Het ene is het panorama vanaf mijn fietszitje. Het andere is een reproductie van het schilderij dat bij ons hing; Herfstlandschap met vier bomen van van Gogh.'
'Kennelijk herkent zijn innerlijk landschap het mijne'
'Als ik aan mijn jeugd denk, weet ik niet meer of ik het schilderij of de werkelijkheid van toen voor me zie. Op dat doek loopt een klein oud vrouwtje. Ze fascineerde me. Ik zag mij later al tussen die bomen kuieren.
Onlangs was ik met vrienden in het museum waar dit schilderij hangt. Ik vertelde ze dat ik die vrouw tussen de bomen ben geworden. De ene vriend keek me stomverbaasd en ongelovig aan. Hij ziet vooral mijn extraverte kant.
De ander begreep het onmiddellijk en kocht een ansichtkaart van dit kunstwerk. Kennelijk herkent zijn innerlijk landschap het mijne. Twee schijnbaar afgezonderde mensjes met wortels die elkaar raken, omarmd door bomentroost.'
Elke week een nieuwe column van Annemiek in je mailbox?
Schrijf je dan in voor de KRO-NCRV inspiratienieuwsbrief
