'Wetenschappers trekken aan de bel: omdat kinderen niet meer met de hand schrijven, onthouden ze veel minder. Onze hersenen zetten we bij gebruik van de schrijfhand veel meer aan het werk dan tijdens het typen. Omdat mijn opschrijfboekjes op zijn, ga ik op jacht. Tot mijn verrassing bestaat het ouderwetse, welbekende kladblok nog. Tegenwoordig staat er ‘notebook’ op de flap, maar we hebben hier toch echt te maken met dat grijze, langwerpige papier dat zo lekker schrijft.'

'Het eerste wat ik doe is eraan ruiken. Inderdaad, de herinneringen stromen binnen. Ons kladblok lag onder de telefoon die aan de keukenmuur hing. Daarop werden de kattenbelletjes en andere boodschappen genoteerd. Veel van die briefjes zitten in ons huislogboek. Ik verdenk mijn moeder ervan dat zij die losse kladjes van de vergetelheid gered heeft. Regelmatig lig ik dubbel van het lachen om de snedige aantekeningen van mijn broers, ouders en aangewaaiden.

Hier een briefje van mijn derde broer die naar Nieuw-Zeeland vertrok. Mijn moeder riep nog dat hij z’n adres voor ons moest achterlaten. ‘Ligt bij de telefoon!’ galmde hij terug. Maar daar had hij ons eigen huisadres opgeschreven. Deze introvert wou toen even niet gevonden worden door zijn drukke familie. Maar door zijn bewaarde briefje ontmoet ik hem nu zoals hij helemaal was. Mijn wortels, hoe diep verankerd ook, komen aan het licht door ons handschrift.'