Bianca Groen Gallant groeide op in een Luthers gezin, dat deels in Paramaribo en deels in Amsterdam woonde. Sinds 1990 woont ze permanent in Nederland. Het was een harmonisch leven. Ze studeerde, werkte in het onderwijs en vond haar weg in de samenleving. Totdat alles tot stilstand kwam: vlak na haar scheiding, alleen met twee kinderen, werd ze geconfronteerd met borstkanker.

Doodziek riep ze vanuit de diepte om hulp. Toen hervond ze haar geloof en besefte dat ze gedragen werd. Ze herkent zich sterk in de woorden van de Zweedse diplomaat Dag Hammarskjöld: ‘Ik weet niet wie of wat de vraag stelde, ik weet niet wanneer zij gesteld werd. Ik herinner me niet dat ik antwoordde, maar eens zei ik ‘Ja’ tegen iemand of iets en vanaf dat moment heb ik de zekerheid dat het leven zinvol is.

Vroeger, in het ouderlijk gezin van Bianca Groen Gallant bleven onderwerpen als racisme en slavernij onbesproken – het was taboe. Kleur speelde geen rol. Het was pas tijdens een conferentie van een internationale zendingsorganisatie in Londen dat het gewicht van deze onderwerpen tot haar doordrong.

Toen voelde ze, dichtbij, de pijn en het verdriet van betrokkenen en ze nam een besluit: als dit nog zo leeft, dan moet ik hier als zwarte vrouw iets mee. Als voorzitter van de diaconie van de Evangelisch-Lutherse gemeente in Amsterdam zet ze zich ervoor in dat ook kerken het slavernijverleden onder ogen zien en verwerken.

Bekijk hier de hele uitzending!