Als een ‘donderslag bij heldere hemel’ veranderde het leven van Maaike Bennink in 2006. Door een ziekte aan haar oogzenuwen werd de toen 28-jarige verpleegkundige van de één op de andere dag slechtziend. Twaalf jaar later ziet haar leven er totaal anders uit. Ze is omgeschoold tot sportmasseuse en heeft de ambitie om zich als skiester voor de discipline: slalom en reuzenslalom, te plaatsten voor de Paralympische Winterspelen in 2022.

In eerste instantie dachten de artsen nog dat haar zicht zou verbeteren, maar dat gebeurde niet. Door de ziekte werd haar zicht verminderd met 92 procent. Vandaag de dag ziet Bennink slechts twee procent. Ze begon aan een lang proces van revalideren, omscholing en acceptatie.

“Ik ben de eerste Nederlandse slechtziende internationale wedstrijdskiester met paralympische ambitie”, vertelt Bennink trots. “Als jij mij twaalf jaar geleden had verteld dat ik dit ging doen, had ik je waarschijnlijk niet geloofd. Ik had namelijk voor mijn beperking überhaupt nog nooit op ski’s gestaan. Laat staan van een piste geskied.”

Tekst gaat door onder de foto.

Foto: Dennis Lubbers

Zuipen en verdoven

Maaike Bennink (40) is iemand bij wie het glas altijd halfvol is, maar toen ze in 2009 hoorde dat haar zicht niet meer verbeterde, stortte haar wereld in. “Zeker in de beginfase van mijn slechtziendheid keek ik enkel naar het negatieve. Ik was niet meer in staat om zelfstandig auto te rijden, te fietsen of mijn baan als verpleegkundige uit te voeren. Ik voelde mij waardeloos en vroeg mij af wie ik nog was.” Bennink werd arbeidsongeschikt verklaard en kwam in 2010 terecht bij een revalidatiecentrum.
 
“De avondrevalidatie was belangrijker dan de revalidatie zelf”, concludeert de skiester. Bennink doelt hiermee op de lotgenoten die zij ontmoette in het revalidatiecentrum. “Het was een zware tijd en sommigen stapten daar uit het leven. Gelukkig was er in de avonduren veel ruimte voor lol – ‘avondrevalidatie’- en hebben we zo’n beetje alles gedaan wat maar kon om ons lichaam te verdoven. De grote hoeveelheid plezier die ik daar heb beleefd heeft mij er uiteindelijk wel doorheen geholpen.”

Voor het eerst op de ski’s

Nadat Bennink in 2011 het revalidatiecentrum had verlaten, werd ze door een vriendin aangemoedigd om te gaan skiën. Ze liet zich overhalen en een jaar later vertrok ze met een speciale organisatie naar Bramberg, Oostenrijk.
“In eerste instantie had ik eigenlijk helemaal geen zin om met nog meer blinden opgescheept te zitten, maar achteraf ben ik heel blij dat ik uit mijn comfortzone ben gestapt.” Bennink weet nog goed hoe ze voor het eerst op de ski’s stond.

“Het was een drama. Ik stond voor een kinderbergje, onhandig aan het wachten op de loopband die mij naar de top van het heuveltje zou rollen. Doordat ik ook nog eens bijna niks zag voelde het heel onnatuurlijk en was mijn balans ver te zoeken.” Die week kreeg de skiester de smaak pakken en aan het einde van de week zoefde ze samen met haar buddy van de rode piste af.

Tekst loopt door onder de video.

Prijzen

Vanaf dat moment groeide haar ambitie als skiester en kwam ze door hard trainen in 2017 terecht bij het fundament tot talent team van de Nederlandse Ski Vereniging.

Bennink heeft zich in die paar luttele jaren als skiester enorm ontwikkeld. Ze pakte goud op de slalom (SL), in Landgraaf (Ned.) en in 2018 tijdens de Europacup. Daarnaast hangen er ook een aantal zilveren medailles in haar woning.

Comfortzone

De skiester heeft door haar beperking lastige tijden gekend, maar is er naar eigen zeggen sterker uitgekomen. “Sinds ik slechtziend ben geworden heb ik geleerd veel meer te genieten van de kleine dingen in het leven.”

Volgens Bennink is het belangrijk om je ondanks je handicap onmisbaar te maken. “Toen ik in 2011 uit het revalidatiecentrum kwam was het crisistijd en zat niemand te wachten op een blinde medewerker. Ik moest mij onmisbaar zien te maken en daarom besloot ik toen om ZZP’er te worden. Ga daarom uitdagingen aan en ga buiten je eigen comfortzone. Dat heeft mij zoveel gebracht. Voorafgaand wist ik ook niet of skiën iets voor mij was, maar kijk waar ik nu sta!”

Tekst: Tom de Vos