Vraagt u zich bij het overlijden van een dierbare ook wel eens af waar al die opgedane kennis en levenservaring blijft? Energie gaat niet verloren. Maar geldt dat ook voor alle verworven inzichten en wijsheid? Het leven verandert maar wordt niet weggenomen, zegt de oude latijnse dodenliturgie. We komen na onze dood thuis bij God, gelooft een christen. Zonder onze spullen. Maar mét onze andere bagage?

Moeilijk om je daar een voorstelling van te maken. Soms denk ik dat ons bewustzijn wordt opgenomen in een collectief veld, een zee van weten. En dat volgende generaties daar weer mee verder kunnen op de lange weg van de evolutie van de mensheid. Het leven van Jezus was bij voorbeeld een enorme stap voorwaarts, waarvan we allemaal de verlossende werking kunnen ondervinden. Maar onderschat ook de bijdrage van Socrates niet, of van Boeddha.

Ach, misschien houdt die vraag naar wat er overblijft van onze aardse bagage u helemaal niet zo bezig. Ik ervaar zelf mijn vaak nutteloze kennis hier op aarde soms al als ballast in een te volle rugzak. Het meeste kan weg. Als ik straks op vakantie ga, oefen ik mij weer in het meenemen van alleen het hoogst noodzakelijke. Vooral dat éne nodige, waar Jezus over sprak bij zijn bezoek aan Maria en Martha. Ik denk dat dat de liefde is. Sterker dan de dood.