De dagen worden weer korter, dus de natuur keert naar binnen. Het is een logica die nooit echt door ons begrepen lijkt te worden. Wat weerhoudt ons ervan om dat natuurlijke voorbeeld te volgen? Hoe heerlijk heilzaam is het als we ons een winter lang minder druk zouden maken en ons bij de werkelijkheid neer konden leggen. Net als een boom laten we de overbodig geworden ballast los en genieten we van de tot stilstand komende processen in onze bast.

Maar in plaats daarvan laten we ons in deze 'feestmaand' steeds weer opjutten door mantra’s als 'niemand mag met kerst alleen zijn'. Waarom eigenlijk niet? Vaak hebben we de neiging afleiding en gezelschap te zoeken, niet uit plezier, maar omdat we ons niet op ons gemak voelen bij onszelf. Wat is daaraan te doen? Hoe richt je je innerlijke winterverblijf in? Misschien allereerst door je hoofdkantoor te verlaten waar de tetterende rechtbank aan tafel zit. 

Als je afzakt naar je hart, zul je al gauw merken dat het daar warm en stil toeven is. Wanneer je je oordelen op kerstreces stuurt, laat je ook je vele rollen los, als een pasgeboren kerstkind dat nog geen idee heeft wat het te wachten staat. Daar kun je comfortabel relaxen in de zetel van het niet-weten. 

Hoe zou het zijn als we vriendschap met onszelf gesloten hebben en dan in vrijheid elkaar gaan ontmoeten? Dan hoeven we ook onze ontroering niet te verbergen, ons niet te schamen voor onze tranen. Dan zie ik dat ik jou ben, in een andere gedaante. Als dat geen prettige feestdagen worden.