Na een moeilijke periode is Daan Westerink sterker én kwetsbaarder dan ooit.
Rouwdeskundige Daan Westerink was vanwege haar expertise veel te zien en te horen in de media. Maar op een dag struikelt ze met paniekaanvallen een burn-out in. Ze krabbelt overeind om vervolgens geconfronteerd te worden met darmkanker. Aan hulpboeken en goedbedoelde adviezen blijkt ze niet veel te hebben: uiteindelijk moet je je eigen weg gaan en maar zien waar die weg je brengt. In de zomer van 2021 stond ze weer overeind, kwetsbaarder en tegelijkertijd steviger dan ooit.
Westerink heeft geleerd barmhartiger voor zichzelf te zijn. Ze hoeft de wereld niet te redden, ze durft hulp te vragen en weet zich gedragen door de mensen die om haar heen staan, haar gezin en haar vrienden. Ze heeft het kleine leven lief gekregen.
Met haar inspiratietekst, een gedicht van Willem Wilmink, eert Daan Westerink haar Twentse achtergrond en illustreert ze dat rouw levenslang verlangen betekent.
De inspiratietekst van Daan Westerink
Achterlangs
De meeste treinen rijden achterlangs het leven.
Je ziet een schuurtje met een fiets ertegenaan.
Een kleine jongen is nog op, hij mag nog even.
Je ziet een keukendeur een eindje openstaan.
Als je maar niet door deze trein werd voortgedreven,
zou je daar zonder meer naar binnen kunnen gaan.
Zodra de schemer was gedaald,
was je niet langer meer verdwaald.
En je ontmoette daar niet eens verbaasde blikken.
Je zou toch komen? Iedereen had het vermoed.
Ze zouden even haast onmerkbaar naar je knikken,
want wie verwacht is wordt maar nauwelijks begroet.
Je zou je zomaar aan hun tafel kunnen schikken
en alle dingen waren plotseling weer goed.
Zodra de schemer was gedaald,
was je niet langer meer verdwaald.
Je hoefde daar geen druppel alcohol te drinken,
want grenadine zou smaken als cognac.
Je zag het haardvuur achter micaruitjes blinken,
er kwam een merel zitten zingen op het dak.
En die paar mensen die je nooit hebt kunnen missen,
kwamen daar binnen met een lach op hun gezicht.
Je zou je voortaan nooit meer in de weg vergissen,
je deed het boek van alle droevenissen dicht.
Maar ach, de trein is doorgegaan
en kilometers daarvandaan.
-Willem Wilmink
