Lange tijd durfde dichter Ingmar Heytze zijn stad Utrecht niet uit. Een angststoornis had zijn leven in de greep. In De verwondering vertelt hij openhartig hoe die angst een metgezel werd: ‘Ik heb besloten dat ik het kan dragen.’
Op zijn vijftiende kreeg dichter Ingmar Heytze een elektronische schrijfmachine cadeau. In de drie weken daarna schreef hij tweehonderd gedichten. ‘Tenminste, ik dacht dat het gedichten waren, maar dat viel wel een beetje tegen…’
Toch was een dichter geboren: ‘Ik was voor het eerst van mijn leven verstaanbaar op een stuk papier!’
Enthousiasme als drijfveer
Aan tafel bij Annemiek Schrijver neemt Ingmar ons mee in zijn binnenwereld. Voor de Utrechtse dichter, bekend om zijn speelse stijl en originele beelden, is inspiratie geen mystiek moment, maar iets wat ontstaat tijdens het schrijven. Enthousiasme is de motor: ‘Ik schrijf gewoon maar wat. En op een gegeven moment raak ik begeesterd.’
Ingmar spreekt open over zijn jarenlange moeite om Utrecht te verlaten, vanuit de angst om niet thuis te zijn. Hij vertelt hoe hij deze fobie met een geleende brommer te lijf ging, en steeds verder weg durfde te gaan. Ondertussen ziet hij dat zijn angstige aanleg en zijn creativiteit bij elkaar horen.
Beluister deze aflevering als podcast:
De mooiste onzin
Angst is nu niet langer een overweldigende kracht, maar een alledaagse metgezel. Net als de dood trouwens, sinds zijn ouders overleden. Poëtische beelden kunnen troost bieden. ‘Dat is mogelijk zelfs het hoogste wat poëzie kan bereiken’, vindt Ingmar.
‘Na hun overlijden dacht ik: mijn vader is de aarde, mijn moeder de hemel. Op de horizon geven ze elkaar een kus.’ En tegelijk is dat natuurlijk onzin, zegt hij. Maar toch: ‘De mooiste onzin troost.’
Een eerlijk en bezield gesprek met een dichter die levenswijsheid meedraagt en voordraagt uit zijn eigen werk. ‘Mensen zijn in staat tot dingen die niet kunnen ontstaan als je slechts een machine van stof zou zijn. Er zit ook iets in ons dat lichter is dan dat.’