Theatermaker Laura van Dolron kiest voor stilte. Na ruim twintig jaar in de schijnwerpers neemt ze een sabbatical om te onderzoeken wie ze is zonder het podium – een ‘schrijf- en zwijgjaar’.

In De Verwondering vertelt ze aan Annemiek Schrijver hoe een ADD-diagnose haar aanzette tot zelfreflectie. ‘Op het podium kan ik goed orde scheppen, maar in het dagelijks leven ben ik ontzettend chaotisch.’

Radicale eerlijkheid

Laura staat bekend om haar radicale openheid en eerlijkheid. In haar voorstellingen – zoals De Uitnodiging en Niks Nieuws – zoekt ze altijd het contact met het publiek, in de hoop hen te inspireren. Maar de laatste tijd ontdekte ze dat haar talent en haar trauma – met een kleine ‘t’ – nauw met elkaar verweven zijn.

‘Als kind moest ik mijn moeder hoop en troost geven. Ik kreeg thuis te horen dat ik de boel moest redden’, vertelt ze, ‘en eigenlijk doe ik dat als volwassene op het podium nog steeds, maar dan voor het publiek.’ 

Die observatie brengt een pijnlijke conclusie: haar talent om anderen te troosten werkt als een pleister op een wond die eigenlijk aan de lucht moet helen. Daarom is het tijd voor een podiumpauze; ‘om de chaos vanbinnen aan te pakken.’

Ruimte voor innerlijke kracht

Laura heeft een kinderfoto van zichzelf bij zich. Bij het zien van dat kleine meisje schiet ze vol: ‘Zij is zó aan het leven, en niet bezig met leveren. Dat meisje is niet verdwenen, maar ze is vaak te verlegen.’ 

Daarom is het nu tijd om die innerlijke creatieve kracht opnieuw ruimte te geven — door zachtheid, structuur en stilte toe te laten. 

Beluister deze aflevering als podcast

Kleine overwinningen

Het goede nieuws? Die ruimte ontstaat in de vorm van hele kleine overwinningen: ‘Sinds kort drink ik elke ochtend een glas water, en daar ben ik zó van in de wolken… Daar kan geen staande ovatie tegenop!’

Een openhartig gesprek over het spanningsveld tussen podium en in stilte creëren, tussen leveren en leven. ‘Als ik niet meer doe wat ik goed kan, wie ben ik dan?’

Stream deze aflevering op NPO Start