In deze reeks artikelen vertellen drie vrouwen hoe het was om op te groeien met een ouder met een verslaving.
Trigger warning: Dit artikel bevat verwijzingen naar verslaving, huiselijk geweld, mentale gezondheidsproblemen, zelfbeschadiging en suïcidaliteit.
Zie jij het leven niet meer zitten? Praten kan opluchten. Je kan 24/7 anoniem chatten via 113.nl of bellen met 113 of 0800-0113 (gratis)
Sitaya Zomer was te gast bij Spot On. Zij vertelde ons over hoe het voor haar was om op te groeien in een gezin met een depressieve moeder met een verslaving en een vader die niet altijd thuis woonde. In het interview vertelt ze hoe ze, op elfjarige leeftijd, samen met haar zus alle taken in het huishouden en de verzorging van haar moeder op zich namen. Hun moeder stond onder toezicht en kreeg begeleiding van diverse instanties. Jammer genoeg was die ondersteuning er niet voor haar en haar zus.
Helaas zijn er veel kinderen in een vergelijkbare situatie. Er zijn geen specifieke cijfers over kinderen van ouders met een verslaving, maar het Trimbos Instituut telt jaarlijks 405.000 ouders met een psychische stoornis en/of verslaving. Dat zorgt ervoor dat er jaarlijks zo’n 577.000 kinderen opgroeien met een ouder met psychische en/of verslavingsproblemen. Deze kinderen lopen het risico om vroeg of laat dezelfde soort problematiek te ontwikkelen. Sinds de coronacrisis blijft het aantal meldingen van huiselijk geweld toenemen bij de kindertelefoon. Vooral op de momenten dat scholen sluiten raken deze kinderen sneller uit zicht. Suzanne (20), Christa (27) en Selin (23) vertellen hoe het was om op te groeien met een ouder met een verslaving.
Lees hier het hele verhaal van Christa:
In dit artikel doet Selin ** haar verhaal:
Selin** [23 jaar] is werkzaam in de zorg
‘’Meestal begon je de spanning te voelen in de woonkamer wanneer mijn vader thuiskwam van zijn werk. Tijdens het eten ging de eerste fles wijn open. Soms stopte het bij één fles en soms kwam er nog een tweede bij. Wanneer hij begon te drinken was het maar de vraag wie er vandaag aan de beurt was om gekleineerd te worden. Als kind raakt dat je. We hebben dat ook tegen hem gezegd, maar hij lachte het weg. Soms deed iemand wel eens mee met zijn gedrag, niet zo zeer omdat diegene dat wilde, maar meer uit angst om zelf het slachtoffer te worden.’’
‘’Mijn broer, broertje en ik ruimden altijd samen de tafel af. Mijn vader wilde standaard koffie na het eten. Daarnaast moesten we hem ook alcohol serveren. Wijn schonk hij zelf in, maar wij moesten een Bacardi-cola voor hem maken. Zodra hij op de bank ging zitten ging de televisie aan. De één zette koffie, de ander ging de tafel afruimen en de ander schonk dan zijn Bacardi-cola in. Na het opruimen gingen wij, de kinderen, naar boven. Niemand had behoefte om bij hem in de buurt te zitten.’’
‘’Wanneer mijn moeder het in de gaten had dat hij naar boven kwam om ons een pak slaag te geven, probeerde ze ertussen te springen om de klappen op te vangen. Later ben ik erachter gekomen dat hij haar ook sloeg.’’
‘’Mijn broers en ik konden vaak niet slapen. Mijn vader had losse handjes en als hij dat door had, kwam hij naar boven en dan zwaaide er wat. En dat alleen omdat je niet lag te slapen. Wanneer mijn moeder het in de gaten had dat hij naar boven kwam om ons een pak slaag te geven, probeerde ze ertussen te springen om de klappen op te vangen. Later ben ik erachter gekomen dat hij haar ook sloeg.’’
‘’Ik had, in vertrouwen, aan mijn docent verteld dat ik het best spannend vind om thuis te zijn en dat mijn vader veel drinkt. Toen mijn vader thuis kwam van het oudergesprek was hij heel boos en gaf me een hele harde klap. Ik schrok me rot, ik had niet verwacht dat mijn docent het zou doorvertellen. Daarna heb ik er nooit meer met iemand over gesproken.’’
’Mijn ouders waren nooit betrokken bij ons schoolproces. Als er al iemand kwam opdagen bij ons op school was het mijn moeder. Ik heb een keer een brief meegekregen van school waarin er gevraagd werd om een gesprek met beide ouders. Ik had, in vertrouwen, aan mijn docent verteld dat ik het best spannend vind om thuis te zijn en dat mijn vader veel drinkt. Toen mijn vader thuis kwam van het oudergesprek was hij heel boos en gaf me een hele harde klap. Ik schrok me rot, ik had niet verwacht dat mijn docent het zou doorvertellen. Daarna heb ik er nooit meer met iemand over gesproken.’’
‘’Binnen de Turkse cultuur is het niet gebruikelijk om te spreken over dingen die binnen de familie gebeuren. Scheiden is not done, en alcohol is ook een taboe’’.
‘’Rond mijn twaalfde gingen mijn ouders scheiden en alle kinderen gingen bij mijn moeder wonen. Binnen de Turkse cultuur is het niet gebruikelijk om te spreken over dingen die binnen de familie gebeuren. Scheiden is not done, en alcohol is ook een taboe. Mijn moeder heeft nooit met haar zussen of ouders kunnen bespreken wat er bij ons thuis gebeurde. Dat we werden geslagen, of dat ze ging scheiden. Tot op de dag van vandaag denken ze dat mijn ouders nog bij elkaar zijn. Eigenlijk heeft mijn moeder er met niemand over gepraat tot mijn broertje overleed. Toen heeft mijn moeder ervoor gekozen om naar een psycholoog te gaan en alles te bespreken.’’
‘’Ik voelde me intens gelukkig omdat ik eindelijk mijn grenzen durfde te stellen en kon weglopen.’’
‘’Na de scheiding ben ik een keer bij mijn vader langs geweest. Toen hij me vroeg of ik bleef eten zei ik dat ik dat alleen zou doen als hij niet zou drinken waar ik bij ben. Mijn vader stemde in, maar nog geen anderhalf uur later moest hij tóch een fles openen. Ik heb toen mijn spullen gepakt en hem gezegd dat hij hulp moet zoeken. Ik voelde me intens gelukkig omdat ik eindelijk mijn grenzen durfde te stellen en kon weglopen. Het was een opluchting dat ik niet meer bij hem woonde. Vroeger kon ik nergens heen, ik voelde me echt opgesloten in mijn eigen huis.’’
Voor de mensen die dit lezen en zich herkennen in dit verhaal: schaam je niet. Erover praten helpt je in het rouwproces en zo kun je het uiteindelijk leren accepteren.
* Gegevens bekend bij de redactie.
** Echte naam is bekend bij de redactie.
