Rome, 19 maart 2021 - Vandaag op het hoogfeest van Sint-Jozef gaat het ‘Familie Amoris Laetitia’-Jaar van start.
Encyclopedie: Hoogfeest van Sint-Jozef
Het is vijf jaar geleden dat paus Franciscus zijn postsynodale apostolosche exhortatie Amoris Laetitia ondertekende. Dit document heeft als ondertitel ‘Over de liefde in het gezin’.
Het themajaar zal plechtig worden afgesloten op 26 juni 2022, bij gelegenheid van de tiende editie van de Wereldgezinsontmoeting in Rome. Dat evenement wordt georganiseerd door het Dicasterie voor de Leken, het Gezin en het Leven.
Het is de bedoeling dat gedurende het ‘Familie Amoris Laetitia’-Jaar in alle bisdommen van de wereldkerk extra aandacht wordt gegeven aan het gezin. Daarmee wil paus Franciscus een aanzet geven voor een vernieuwing van de pastorale begeleiding van gezinnen, vooral die aan de rand van de maatschappij en de kerk verkeren.
“De gewone pastorale zorg staat op sommige punten nog in de kinderschoenen: wij denken aan de begeleiding van echtparen en gezinnen in crisis, aan steun voor hen die alleen gelaten zijn, voor arme gezinnen, gebroken gezinnen”, zei kardinaal Kevin Farrell gisteren tijdens een persconferentie. De prefect van het Dicasterie voor de Leken, het Gezin en het Leven zei dat er veel gezinnen zijn die moeten worden geholpen om in hun eigen leed Christus' aanwezigheid en van zijn barmhartige liefde te ontdekken. “Dit Jaar is dus een gelegenheid om de gezinnen de hand te reiken, hun niet het gevoel te geven dat zij alleen staan tegenover moeilijkheden, met hen mee te lopen, naar hen te luisteren en pastorale initiatieven te nemen die hen helpen hun dagelijkse liefde te cultiveren.”
Kardinaal Farrell onderscheidt drie aspecten van de pastorale vernieuwing.
Het eerste aspect is dat de Kerk moet leren de ervaringen te delen die in de loop der jaren vruchtbaar zijn gebleken en die erin geslaagd zijn de verkondiging van het Evangelie in het leven van echtgenoten en gezinnen te brengen. “Er is en wordt al zoveel gedaan voor gezinnen, we beginnen niet bij nul. Al dit werk en deze ervaringen zouden een voorbeeld en een inspiratiebron voor anderen kunnen zijn, maar zij zijn nog weinig bekend en gedeeld.”
Het tweede aspect van de pastorale vernieuwing betreft een mentaliteitsverandering. “We moeten overgaan van het denken over gezinnen als een eenvoudig object van pastoraat naar het denken over gezinnen als het subject van pastoraat. Gezinnen zijn vol mogelijkheden en gaven voor de hele samenleving en voor de Kerk, en daarom moeten zij worden erkend en actief worden betrokken als hoofdrolspelers in het gewone pastorale werk van parochies en bisdommen.” Het is volgens Farrell opvallend hoeveel christelijke gezinnen er niet zijn die “de moeilijkheden van het leven met diepe vreugde tegemoet treden, die vreugde die men in het hart van het huwelijkssacrament vindt en die het hele bestaan van het paar en van de mensen die met hen samenleven, voedt”.
Een derde aspect betreft de vorming van vormingswerkers. “Wij zijn ons steeds meer bewust van de noodzaak om de vorming te bevorderen van allen die pastoraal werk met gezinnen zullen verrichten: van toekomstige pastores – vanaf hun seminarietijd – tot de leken en gezinnen die zich aan dit apostolaat zullen wijden. Vormers moeten in staat zijn gezinnen te laten zien hoe de genade die voortvloeit uit het huwelijkssacrament een antwoord kan bieden op de uitdagingen van het praktische leven, niet in abstracto, maar in de concrete omstandigheden die ervaren worden in de verschillende culturen en geografische gebieden van de wereld.”