Dorien Verloop is aan het werk bij het Raadhuis in Hilversum wanneer ze wordt gebeld door haar oudste dochter. In paniek vertelt de 15-jarige Anne dat ze bij thuiskomst papa heeft gevonden. Marc Buijsrogge, zelf notabene hartchirurg, was naar hun weten gezond.

Loeiende sirenes 

Direct stapt Dorien op de fiets. Achter zich hoort ze de loeiende sirenes van de ambulance, terwijl ze zich inbeeldt wat ze thuis aan zou kunnen treffen. Haar jongste dochter Lieve zit nog onwetend op school. 'Het besef dat hun veilige bubbel op zo'n ruwe manier doorgeprikt zou worden', vertelt Dorien. 'Dat is gewoon onmenselijk'.

Dorien gooit haar fiets in de tuin en stapt het huis binnen. De ambulancebroeders zijn begonnen aan de reanimatie, maar krijgen zijn hart niet meer op gang. 'Het was een soort tsunami', vertelt Dorien. 's Ochtends ging ik naar mijn werk en 's middags eind van de dag had ik op mijn salontafel een boek met de kisten en een boek met bloemen die ik kon bestellen. Dat is niet te doen. En toch doe je het. Voor mijn dochters was het vooral stressvol om mij ook zo verdrietig en radeloos te zien'.

Verder zonder vader 

Al snel stelt ze zichzelf de vraag: wat betekent dit verlies voor mijn kinderen? 'Geen vader bij wie ze terecht kunnen voor hun studiekeuze, geen vader om het compleet oneens mee te zijn maar die toch onvoorwaardelijk van ze houdt en geen vader die vol trots foto's maakt bij de diploma-uitreiking'.

Op zoek naar houvast begint Dorien na het overlijden van haar grote liefde lotgenoten te interviewen. Het leidt tot een bijzonder aangrijpend boek: Niet Alleen op de Wereld. Jongeren die een of beide ouders verloren, vertellen openhartig hun verhaal. Een boek dat niet alleen over rouw en verlies gaat, maar ook over hoop en liefde.

Dankbaar 

Nu de kinderen ouder zijn beseffen ze, volgens Dorien, steeds meer wat verlies inhoudt en wat de gevolgen daarvan zijn. 'Ik merk dat ze in vergelijking met andere kinderen dankbaar zijn voor alles wat er wel is: dat ik er nog wel ben, dat we niet hoefden te verhuizen en dat het leven doorgaat. Dat vinden ze niet vanzelfsprekend'.

Door te herinneren blijven de overledenen deel uitmaken van het leven, vertelt Dorien. 'Het idee van rouw is altijd dat je moet loslaten, maar eigenlijk moet je de levenslessen van degene die er niet meer is in jezelf proberen te vinden. Want als je het antwoord in jezelf kan vinden dan ben je iemand eigenlijk ook niet echt kwijt. Mijn kinderen vragen bijvoorbeeld vaak: wat denk je dat papa ervan had gevonden dat ik nu dit of dat doe? En dan zeg ik: wat denk jij?'.

Waardevolle herinneringen 

Door het boek wat Dorien geschreven heeft, wil ze Marc – maar ook de overleden ouders van de andere jongeren die ze heeft geïnterviewd – herdenken en herinneren. Marc zelf is ook heel jong zijn vader verloren. Hij kwam op latere leeftijd erachter dat hij eigenlijk niet meer goed wist wie zijn vader was. 'Hij heeft zijn vader wel gekend, maar alleen vanuit het perspectief van een kind. Ik wilde niet dat hem hetzelfde zou overkomen; dat zijn kinderen later niet goed meer weten wie hun vader nou eigenlijk was.'

Bij het schrijven van het boek krijgt Dorien veel steun van de Eve Foundation. Deze stichting begeleidt jongeren tussen de 14 en 24 jaar die een ouder hebben verloren. Door deze hulp en door alle openhartige verhalen van de geïnterviewde jongeren durft Dorien voorzichtig te zeggen dat het goed komt met haar dochters.