Ze was moeder van jonge kinderen toen Gabbi Mesters haar man na een lang ziekbed verloor aan kanker. Een jaar na zijn overlijden bleek ze zelf ziek: leukemie. Toch blijven lichtheid en humor voor haar belangrijk, vertelt ze in De verwondering.
Je zou Gabbi Mesters een levenskunstenaar kunnen noemen, al zijn pijn en verdriet haar niet bespaard gebleven. Als tiener verloor ze een jeugdvriend en toen ze twintig was, overleed haar vader. Dus ze wist al welke impact de dood kan hebben op het leven.
Tijdens het ziekbed van haar man werd ze zich bewust wat liefde en aandacht kunnen doen. Ze organiseerde in de laatste week voor zijn dood een spontaan feest in de tuin. Ze nodigde vrienden uit en de leden van zijn band gaven een concert. De liefdevolle aandacht deed hem goed.
Humor als reddingsboei
Humor en los durven laten heeft het gezin door moeilijke tijden heen gesleept. 'Op dat feest werd een soort collectief geboren dat we bij de uitvaart ook hebben ingeschakeld. De kinderen wilden niet achter een lijkwagen aanlopen. Daarom hebben we gekozen voor een tocht met bootjes door de Leidse grachten. Sommige toeschouwers dachten dat het om een trouwerij ging.'
'Ik luister nu anders naar een ander, omdat ik zelf geleden heb'
Moeder én vader
Als weduwe is het niet altijd makkelijk om tegelijk moeder en vader voor de kinderen te zijn. 'Soms moet je het ook niet willen om in de vaderrol langs de lijn bij het voetballen te staan. Wel voel ik hun pijn voor de vader die er niet meer is. Maar we durven dat te benoemen en we delen veel.'
Een jaar na het overlijden van haar man kreeg Gabbi te horen dat ze zelf leukemie heeft. 'Het is moeilijk als je zelf ziek wordt. Ik ondersteunde mijn man, maar nu sta ik er alleen voor. Als ik de ziekte te veel in beeld breng, stoot het mijn kinderen af. Ziekte kan een huis eng maken; er moet ook vrolijkheid en lichtheid zijn voor de kinderen.'
Zachter worden
Mildheid en humor zijn voor Gabbi belangrijk. 'Ik luister nu anders naar een ander, omdat ik zelf geleden heb. Ik probeer dichtbij te zijn. Je wordt zachter voor jezelf en voor de ander. Je voelt meer mededogen.'
Als directeur van de Vereniging van Schouwburg- en Concertgebouwdirecties (VSCD) behartigt ze de belangen van de diverse podia in Nederland.
Het podium is de plek waar kunst tot leven komt en waar verbinding tot stand komt. 'Ik vind het belangrijk dat het theater een plek is waar mensen samenkomen en kunnen reflecteren hoe te leven, zodat je meer weet wie je bent.'
Niks missen van De verwondering?
Schrijf je dan in voor de KRO-NCRV inspiratienieuwsbrief
