Toen de vrouw van schrijver Hans Korteweg de ziekte van Alzheimer kreeg, zag hij dat als een zegen in vermomming. Want ondanks de grote uitdagingen en de vele verdrietige momenten, werd Hanneke zijn grootste leermeester.
‘Wat er nu met mijn lieve vrouw Hanneke gebeurt is een zegen. Een zegen waardoor ik vermalen word’, vertelt schrijver Hans Korteweg (82) in De verwondering.
Toen Hans Korteweg in 2021 te gast was in De verwondering, gaf hij ons een intiem inkijkje in een bijzonder liefdesverhaal.
Zijn vrouw Hanneke, die inmiddels overleden is, had de ziekte van Alzheimer. Haar herinneringen mochten dan wel verdwenen zijn, de liefde tussen Hans en Hanneke bleef altijd bestaan. Bovendien werd Hanneke tijdens haar ziekte zijn grootste leermeester.
Een rouwproces
In de tien jaar dat Hanneke leed aan alzheimer, zag Hans zijn geliefde veranderen van ‘briljante vrouw’ naar iemand die constant zorg nodig had. Die verandering, en wat dat betekende voor hun relatie, voelde voor Hans als een rouwproces.
‘Han en ik zijn altijd een team geweest’, zegt hij daarover tegen Annemiek Schrijver. ‘Nu ligt alles op mijn bord. Ik kook het eten, maak het huis schoon en ik zorg voor haar. Ik kon me altijd aan haar toetsen, maar nu is er geen enkele wisselwerking meer. Daarvan ben ik wel in de rouw geweest.’
Beluister deze aflevering als podcast
Snijdende liefde
Toch bleef hun liefde voor elkaar onverminderd bestaan, zelfs wanneer Hans zijn vrouw elke dag opnieuw moest uitleggen wie hij is. Maar zijn beeld van wat liefde dan precies inhoudt, veranderde wel in de jaren dat Hanneke ziek was: ‘Ik heb geleerd dat liefde niet alleen roze en lichtblauw is, maar ook hard en snijdend.’
Naast liefde, was er nog een ander gevoel sterk aanwezig bij Hans: respect. ‘Ik heb grote eerbied voor haar helderheid en haar moed. Hanneke is een heel moedige vrouw, juist nu.’
Volledig in het hier en nu
Dat neemt niet weg dat Hans zich ook regelmatig alleen voelde tijdens het ziekteproces van zijn vrouw. Maar juist in die momenten leerde hij volledig aanwezig te zijn in het hier en nu.
‘Ik heb me heel afgescheiden en alleen gevoeld’, legt hij uit. ‘Maar juist wanneer ik alleen ben, sta ik helemaal in contact met het leven. Ik word niet meer gevoed door mijn omgeving, dus ik moet nu alles van binnenuit halen. Ik roei met de riemen die ik heb, maar ik roei.’
Elke week een nieuwe column van Annemiek in je mailbox?
Schrijf je dan in voor de KRO-NCRV inspiratienieuwsbrief
