Janneke Nijboer: 'Ik moet leren om niet beter te willen worden'
In De verwondering ontvangt Annemiek Schrijver gasten uit verschillende religieuze tradities met uiteenlopende maatschappelijke achtergronden. Deze keer neemt zij Janneke Nijboer mee om te praten over haar inspiratie en alledaagse spiritualiteit.
Janneke Nijboer was tot voor kort een levenslustige, drukbezette dominee. Dat veranderde toen ze een jaar geleden de diagnose spierreuma kreeg. Ze kampt sindsdien met veel pijn en vermoeidheid, ze beweegt zich in een innerlijk landschap van dorheid en schaarste. Hoe lang dit nog gaat duren is onduidelijk.
Lang was Janneke boos op haar ziekte, en soms is ze dat nog steeds. Ze probeert zich zo goed mogelijk tot de nieuwe realiteit te verhouden. ‘Ik moet leren om niet meer beter te willen worden’, vertelt ze Annemiek. Op haar website schrijft Janneke blogs over hoe dit leerproces haar vergaat. Mag ze er nog zijn, ook nu ze niet langer de duizendpoot is die ze ooit was? Ja, zegt ze, maar het vergt een innerlijke zoektocht om tot dat inzicht te komen.
Ook aan de buitenkant verandert van alles. In de spiegel ziet Janneke een vrouw die ziek is, met allerlei uiterlijke kenmerken die ook veranderen. ‘Ik moet daarnaar durven kijken, met mildheid en mededogen. Uiteindelijk gaat het over houden van jezelf tot in al je vezels, van binnen en van buiten. Het is gezegend.’
De inspiratietekst van Janneke Nijboer
Smartenmens
Jij bent me nader gekomen,
smartenmens, niet langer
keer ik me van jou af.
Ontsproten uit afkeer van lijden,
Jij, die niet om aan te zien bent,
met je pijnlijke misvormingen,
je stinkende wonden, jouw pokdalige gezicht.
Walging roep je op.
Voorzichtig ben je uit de woorden
gekropen, die jou voor mij gevangen
hielden in vastgeroeste letters.
Bevrijd kom je uit het boek naar
mij toe, schud elke interpretatie
van je af.
Nu laat ik mij naderen,
wend ik mij niet langer af,
laat me vinden
in Jouw vergroeide handen.
- Janneke Nijboer
