Zangeres en theatermaker Leoni Jansen leert met enige moeite de enorme successen uit haar carrière te vieren. Deze coronacrisis doet haar denken aan de rouwperiode die ze meemaakte na de dood van haar geliefde: ‘Toen heb ik geleerd om met de dag te leven.’
Al jaren staat zangeres en theatermaker Leoni Jansen in de wereld van muziek garant voor kwaliteit. Spectaculaire voorstellingen maakte ze, zoals met de African Mama’s en Daughters of Africa. Maar ze organiseerde ook een operafeest voor kinderen, maakte cd’s, trad op met pianist Polo de Haas en nu met Carel Kraayenhof. Met enige moeite leert ze deze successen te vieren en leeft nu vanuit overvloed.
Ze vond de tijd en energie om een boek te schrijven over het oorlogsverleden van haar vader. Wat vroeger nooit was uitgesproken, werd omgegoten in begrip: begrip voor de moeilijke keuzes die mensen in complexe tijden van oorlog moeten maken.
Ik heb geleerd met de dag te leven. Morgen zien we wel verder
Vijf jaar geleden overleed haar man na een kort ziekbed. Deze coronaperiode van gedwongen inkeer doet haar denken aan de rouw: ‘Toen heb ik geleerd om bij vandaag te leven. Morgen zien we wel verder.’ Ze leerde de wanhoop hanteren en ervoer hoe haar geliefde een onuitputtelijke bron van liefde bleef: ‘Ik heb vierentwintig jaar de hoofdprijs gehad en ik bouw nog steeds verder op de goede jaren die we samen hebben beleefd.’
Haar dierbare tekst is een gedicht van de Canadese bisschop Brent over een vertrekkend schip dat zich aan het zicht van de toeschouwers onttrekt maar dat elders vol blijdschap wordt opgewacht: ‘Daarom houd ik zo van kunst: het geeft woorden aan ons gevoel en kan eeuwig doorgaan.’
De inspiratietekst van Leoni Jansen
Ik sta op het strand en kijk naar een schip
dat met volle zeilen richting de horizon vaart.
Ik zie het schip steeds kleiner en kleiner worden
Totdat hij verdwijnt achter de horizon,
daar waar de lucht en zee samenkomen.
Iemand naast me zucht en zegt: “Kijk, nou is ie weg…”
Ja, het schip is weg uit ons blikveld,
maar het schip zelf is er nog, even mooi en groot als daarnet.
Zijn kleiner geworden formaat zit in mijzelf, niet in hem.
En precies op het moment dat iemand naast mij zegt: “Hij is weg”
zijn er anderen die hem zien aankomen en blij roepen: “Kijk, daar is ie!”
En dat is doodgaan…
