Ooit werd een voormalig piloot aangesproken door een onbekende: ‘Dat u nog leeft! Ik dacht dat u neergeschoten was boven Vietnam.’ ‘Hoe weet jij dat nou?’ vroeg de vliegenier verbouwereerd. ‘Ik werkte op hetzelfde vliegdekschip, en ik vouwde uw parachute,’ antwoordde de man. Een toevallige voorbijganger had het allereenvoudigste klusje gedaan dat het leven redde van de piloot.

Wie vouwde jouw parachute? Het is inspirerend je die vraag eens te stellen. Was het je grootvader, de piano juf, je collega die jou in je kracht heeft gezet? Hielp de dominee, je moeder, je vriend je tijdens het veilig landen op eigen benen? Hoe meer je jezelf de parachute-vraag stelt, hoe langer de rij van vouwers blijkt te worden, zo is mijn ervaring.

De valschermvouwers in ons leven doen het trouwens niet altijd met lovende woorden. Op het conservatorium zei een leraar voor een volle klas eens tegen me: ‘Oké, ik begrijp het, jij bent overal tegen. Maar waar ben je nou vóór?’ Die opmerking sloeg bij mij in als een bom. Zonder overdrijven kan ik stellen dat deze wake-up-call mijn leven voorgoed heeft veranderd. Het was of er een luik in mijn hoofd openging en ik voor het eerst de eindeloze horizon zag.

‘Onze geest is als een parachute. Hij werkt niet als ‘ie niet geopend is’, zei Frank Zappa. Gelukkig dat er helpers zijn.