15-06-2020

De oude Romeinen wisten al: nomen est omen. Een naam is een voorteken. In iemands naam ligt zijn of haar lot al bezegeld. Het geldt vast niet voor iedereen, maar in mijn geval klopt het helemaal. Wilfred komt van Wil-Frieden, hij die vrede wil. Ik ben inderdaad het vleesgeworden harmoniemodel. Ik haat conflicten. Waar ik kan, ga ik ze uit de weg. Dat levert soms ongemakkelijke situaties op.

COLUMN WILFRED

Mijn vrienden zijn mij dierbaar, ook al delen we lang niet altijd dezelfde mening. Vooral als het gaat om maatschappelijke thema’s als hulp aan vluchtelingen, racisme en daarmee samenhangend: Zwarte Piet, zijn de verschillen groot. 

De mening van sommige van mijn vrienden is nogal uitgesproken: “Van Zwarte Piet moet je afblijven, die hoort bij onze cultuur.” Ik ben van mening dat ook zwarte mensen al heel lang deel uitmaken van ‘onze cultuur’ en als zij zich storen aan Zwarte Piet, dan moet je daar rekening mee houden. 

Dat vind ik, maar als het onderwerp ter sprake kom, zwijg ik vaak. Te vaak. Oorzaak: gebrek aan moed. We zitten gezellig aan een maaltijd en de grote stelligheid waarmee onbedoeld racistische opmerkingen over tafel gaan, verlammen mij. 

Regelmatig denk ik achteraf: Ik had dit of dat moeten zeggen. Maar ik wil op zo’n avond de sfeer niet bedreven. En ik wil ze ook niet het gevoel geven dat ze racist zijn. Maar eigenlijk vind ik het laf van mijzelf. 

Gelukkig is het niet zo dat die vrienden denken dat wie zwijgt toestemt. Als echte vrienden kennen ze me goed genoeg. Sterker: ik denk dat ze zich in mijn bijzijn nog enigszins matigen, uit respect voor mijn mening. Neemt niet weg dat ik vind dat ik vaker dan nu weerwoord zou moeten geven. Moediger zijn dus.

Want zoals de oude Chinese filosoof Confucius zei: “Als je erkent dat iets goed is, maar het nalaat te doen, dan is dat een gebrek aan moed.”