Inclusief denken, kwetsbaarheid tonen en durven opstaan voor jezelf. Mieke en Nike doen en leven het. Ze accepteren zichzelf én de ander. In deze serie vragen we aan mensen met uiteenlopende verhalen waarom het zo belangrijk is dat anderen je de ruimte bieden om jezelf te mogen zijn. Nike en Mieke, trotse moeders van zoon Pepijn, vertellen.
Flirten met jongens
Nike: ’Mieke en ik kennen elkaar sinds we veertien jaar zijn. Op de middelbare school hadden we een relatie met elkaar, maar dat was allemaal in het geheim. Niet zozeer dat we er niet voor uit durfden te komen, beiden hadden we een vrije opvoeding, maar we voelden ons anders dan de rest.'
'Mieke was 24 toen zij een relatie kreeg met een vrouw. Ik was 35 toen ik uit de kast kwam en heb daarvoor een lange relatie gehad met een man. We waren jong en dachten: het is goed om met een man te zijn, met jongens te zoenen en te flirten. Maar ’s avonds lagen we samen in bed en zeiden dat we voor elkaar het allerbelangrijkste waren en van elkaar hielden.'
'Je moest dan naar dat lesbische café om jezelf te kunnen zijn'
Mieke vertelt: 'Ik had er moeite mee dat ik in een hokje werd gestopt. Je moest dan naar dat lesbische café om jezelf te kunnen zijn. Maar ik had het juist nodig dat ik mezelf kon zijn met mijn vriendinnen. Ik was niet per se op zoek naar een kroeg waar alleen maar eensgezinden zaten, maar zocht juist ruimte in het leven waar ik al in zat. Ik viel op vrouwen, maar wilde om die reden geen anderen vriendinnen zoeken.'
Normaal en toch speciaal
Nike: 'Het is fijn dat er online, bijvoorbeeld in tv-series, vandaag de dag meer aandacht is voor mensen die ‘anders’ zijn. Vroeger was het er ook, maar je zag het niet. Het was op plekken zoals de iT (club in Amsterdam, gesloten in 2004, red.). Het is nu meer genormaliseerd zonder dat je in een hokje wordt gestopt. Je bent wie je bent.'
'Gelijktijdig voelen we ons nog steeds anders en speciaal, omdat Mieke en ik op vrouwen vallen. Het is goed dat er meer aandacht en dialoog is over dit soort onderwerpen, maar wij voelen ons juist prettiger om niet in dat hokje gestopt te worden.'
'Ik werk bij Koninklijk Theater Carré en een aantal collega’s daar hebben, net als wij, een kind gekregen. Het gaat dan over moeder of vader worden en hoe dat allemaal werkt. Ik vind het fijn dat ik dan onderdeel ben van het gesprek en niet anders ben, omdat ik nu eenmaal een kindje heb samen met vrouw. Er wordt gesproken alsof ik ook een moeder ben.'
Mieke: Nu gebruik je zelf het woord ‘alsof’.
Nike: 'Ja maar, snap je wat ik bedoel? We willen onderdeel zijn van de maatschappij, net als iedereen.'
'Ik denk soms: was ik maar wat liever geweest voor dat 15-jarige meisje'
'Trots op ons verhaal'
Nike: 'Soms denk ik: was ik maar liever geweest voor dat 15-jarige meisje. Had ik nu maar kunnen zeggen: joh, het is goed wie je bent en geef jezelf meer ruimte om jezelf te zijn.'
Mieke: 'Dat laatste wil ik onze zoon Pepijn meegeven. Als hij op latere leeftijd sjanst kan dat ook met een jongen zijn, het hoeft niet alleen maar benoemd te worden als hij sjanst met een meisje. We proberen de norm nu los te laten.'
Nike: 'Wij zaten op Koningsdag met elkaar op straat een drankje te drinken en dat was voor mij het moment dat ik dacht: oké, ik wil alleen maar met Mieke zijn en elke dag met haar beleven. Dat was voor mij een eyeopener. We hebben echt voor elkaar gekozen, voeden Pepijn samen op en geven elkaar liefde. Op deze leeftijd realiseren we het ons beter dat het ook heel erg leuk is om speciaal te zijn. We zijn trots op ons verhaal. Dat was wel anders toen we twintig waren. We kunnen ons verhaal nu met trots dragen.'
