Nadat de geliefde van pianiste Marietta Petkova overleed, kon ze maandenlang geen piano spelen.Tijdens haar jeugd in Bulgarije zag ze hoe haar grootvader elke dag een olielamp aanstak. Dezesimpele handeling van het ontsteken van het licht bleek een troostrijk ritueel tijdens de rouw. 

Twee jaar geleden overleed de grote liefde van pianiste Marietta Petkova. Hij was musicus, componist en tonmeister. Een slopende longziekte ontnam hem de laatste drie jaar de adem. Het was traumatisch, maandenlang kon Petkova geen piano spelen. Tot ze besloot om al haar verdriet te kanaliseren en een single op te nemen met één van zijn composities: “als ik zijn stuk speel, voelt het of hij meeluistert. Hij zit op mijn schouder, nog steeds.”

Marietta Petkova werd geboren in Ruse, een stad aan de rivier de Donau in Bulgarije. Tijdens haar jeugd viel Bulgarije onder de invloedsfeer van het Sovjetregime. Naar de kerk gaan was daarom een gevaarlijke aangelegenheid. Gelukkig gaven haar grootouders de belangrijkste waarden en rituelen van de Russisch-Orthodoxe kerk aan haar door, zoals het aansteken van kaarsen, het bakken van paasbroden en het aanbidden van iconen. Op haar negentiende vertrok ze voor haar carrière naar Wenen en Canada, om uiteindelijk neer te strijken in Nederland. 

Petkova gelooft dat je rouw ‘vloeibaar’ moet houden. Hiermee bedoelt ze dat het verdriet niet mag stollen, maar dat je je er steeds weer actief toe moet verhouden. Het geven van concerten is voor haar ook een vorm van rouwverwerking: “door mijn verdriet toe te laten ben ik niet alleen een performer die een kunstje doet, maar ben ik vooral mens. Dat wil ik meegeven aan de zaal.” 

De verwondering, zondag 26 februari om 08.30 uur bij KRO-NCRV op NPO2