Tuinieren is zowel een liefde als een worsteling ontdekt Anita Witzier. In haar column deelt Anita haar ervaringen over het programma 12 straten groen. Het is een reis van groei, ontdekking en onverwachte lessen die de natuur en het leven in de tuin met zich meebrengen.
Hobby’s en liefhebberijen
Er zijn hobby’s en liefhebberijen die ik graag op mijn conto zou zetten. Naast breien en ultraruns doen, is tuinieren er een van. Ik zie hoeveel plezier mensen eraan beleven, mede vanwege het resultaat. Dit geldt niet alleen voor ons programma 12 straten groen, waar ik zo op terugkom, maar ook in mijn directe omgeving.
Ik zie hoe mijn man en schoonmoeder, van wie ik soms het vermoeden heb dat ze minstens zo vaak voor de tuin langskomt als voor ons, urenlang met snoeischaren, knipmessen, zakken tuinaarde en gieters volledig in het groen opgaan.
Een inspanning die tot totale ontspanning lijkt te leiden, mede dankzij frisse lucht, lichaamsbeweging en een leeg hoofd omdat serieus tuinieren geen ruimte overlaat voor dagelijkse bezigheden.
Bewondering voor tuinieren
Het resultaat is kakelverse frambozen, bloemen in de vaas en een prachtig onderhouden tuin. Ik kijk en luister vol bewondering en kan werkelijk niets bedenken waarom ik me niet ook met overgave tussen de hortensia’s, rododendrons en vlinderstruiken zou willen storten.
Nu is het niet zo dat ik een totale tuinbarbaar ben. Als de plantjes hun blad en kopjes laten hangen, ben ik de eerste die met een gieter hun dorst komt lessen, maar verder… ik zie het niet, ik begrijp het niet; het ontbreekt me aan inzicht.
Net zoals mijn lief het inzicht in de keuken ontbeert. Dat ik dat hier benoem, kan je als heel flauw bestempelen, maar het zorgt wel voor een mooie balans. We zijn in evenwicht, en op dit thema ben ik dik tevreden.
Mijn hart klopte niet sneller
Gelukkig kwam toen 12 straten groen, wat voelde als een herkansing. Met groenexperts als Anne, Martin en Tim naast me was er geen ontsnappen mogelijk. Dit was het moment om als een spons alle kennis en expertise waar zij over beschikken, op te zuigen en in praktijk te brengen.
Zeker, hier en daar heb ik een plant gepoot, bewaterd en toegesproken, onkruid gewied en hondendrollen verwijderd, maar wat ik ook deed en opzoog, mijn hart ging er niet sneller van kloppen.
Ja, van het contact met en de verhalen van de bewoners en vanwege de inspanning, maar niet zoals wanneer ik in de keuken sta om voor geliefden en vrienden een avondvullende maaltijd te bereiden. Niet zoals wanneer ik in een sportflow zit of een van mijn stokpaardjes bereid.
Mijn bijdrage en lessen
Toch heeft 12 straten groen wel iets voor me gedaan. Niet dat ik al op eigen houtje (nóg niet) in de tuin mijn goddelijke gang mag gaan; ik vind onkruid vaak net zo prachtig als ‘bedoeld’ groen, en de hortensia’s waren ondanks de ‘masterclass’ van mijn schoonmoeder toch iets te kort gesnoeid.
Maar dit gebrek aan inzicht blijkt prima te compenseren met simpele doch noeste tuinarbeid. Ik ben namelijk goed aan te sturen. En dus sjouw ik met gieters, veeg het terras en hark de bladeren bij elkaar. Niet die onder de bomen en struiken, die laten we zolang mogelijk liggen voor de beestjes en als compost voor de aarde, dankjewel Martin voor deze les.
Andere lessen die ik dit jaar leerde, is dat een liefhebberij zich niet laat afdwingen en de mooiste: dat wat je met elkaar voor elkaar bokst, goud waard is.
Alles weten over de herkomst van je eten, groene keuzes en recepten?
Schrijf je dan in voor de Groener eten & leven nieuwsbrief!
