Wanneer bij de moeder van Allard Detiger borderline wordt geconstateerd, kan ze niet meer voor zichzelf zorgen. Allard neemt deels de zorg op zich. De twee hebben veel ruzie en voor Allard komen trauma’s uit zijn jeugd naar boven. Hij legt het verhaal over zijn moeder vast in de documentaire Puinhoop. Allard: ‘Het maken van Puinhoop gaf me een uitweg van de ‘puinhoop’ in mijn leven.’
Bij vriendjes is het anders
Allard groeit op zonder vader. Hij heeft een halfbroer die uit huis gaat als Allard tien jaar oud is. Vanaf dan is hij altijd alleen met zijn moeder. Een jeugdvriend vertelt: ‘De moeder van Allard was een grote verschijning, ze viel nogal op. Allard was alles voor haar.’ Allard blijkt goed in tennissen en besteedt hier veel tijd aan. Allard: ‘Als ik goed had getennist, was alles koek en ei. Maar als ik verloor, werd het voor mijn moeder een hele slechte dag. Vakantie deed haar goed, dan viel alle spanning van haar af.’
Allard speelt veel buiten met vriendjes en komt bij hen over de vloer. ‘Ik zag toen al wel dat het bij vriendjes anders was dan bij mij thuis.’ Bij Allard thuis was het altijd rommelig. Een jeugdvriend vertelt: ‘Ooit hadden wij - de vrienden van Allard - dezelfde droom: we ruimden samen zijn huis op.’ Als Allard achttien jaar oud is, gaat hij tot groot verdriet van zijn moeder het huis uit.
Eén grote puinhoop
Allards moeder vindt het moeilijk dat haar kinderen ouder worden en is bang om alleen achter te blijven. Zo’n twintig jaar heeft Allard nauwelijks contact met zijn moeder. Dan krijgt hij een telefoontje van de politie: zijn moeder kan niet meer voor zichzelf zorgen. Als Allard voet zet in zijn moeders huis, schrikt hij zich rot. Het is één grote puinhoop.
'Ik kan mijn moeder niet volledig verzorgen, dat kan ik gewoon niet aan'
Alles is donker
Door haar psychische aandoening en het verliezen van haar zicht, wordt Allards moeder opgenomen. Ze voelt zich ‘opgeborgen’ door haar zoon. ‘Jij laat mij altijd barsten. Het is allemaal jouw schuld’, klinkt het. Allard: ‘Ooit waren we een team. Maar ik kan mijn moeder niet volledig verzorgen, dat kan ik gewoon niet aan.’
De moeder van Allard verliest steeds meer zicht: ‘Het wordt de laatste tijd allemaal zo donker. Als de operatie goed gaat, dan word ik weer leuk en aardig. Als het niet goed gaat, dan pleeg ik zelfmoord’, spreekt Allards moeder.
Kalm
Allards moeder misdraagt zich vreselijk. In het verzorgingstehuis scheldt ze werknemers uit en gooit ze met kopjes. Ze zoekt ruzie met andere patiënten en met haar zoon. ‘Jij bent één van de slechtste dingen die me ooit is overkomen’, klinkt het.
Na de operatie aan haar ogen krijgt Allards moeder medicatie toegediend, waardoor ze haar zoon niet meer herkent én rustiger wordt. Allard geeft zijn moeder op een liefdevolle manier eten. ‘Ik zou willen dat je zonder medicijnen een beetje relaxed was. Dan zou je misschien kunnen genieten van mij, je kleindochter, van naar buiten gaan.’
(Tekst gaat verder onder kader)
Gelukkig Nieuwjaar
Een tijd later belt Allard zijn moeder om haar gelukkig nieuwjaar te wensen.
Allard: Hoi moeder, gelukkig nieuwjaar nog.
Moeder van Allard: Dankjewel.
A: Ik hoop dat je je beter en wakkerder zult voelen.
M: Dat hoop ik ook.
A: Nou, heel veel sterkte. Tot snel weer, ik hou van je hè.
A: Dag moeder.
M: Dag lieve schat.
Niet lang erna overlijdt Allards moeder.
Een mens met gevoelens
Met Puinhoop hoopt Allard dat anderen zich in zijn verhaal herkennen en daar troost in vinden. ‘De film heeft bijgedragen aan mijn persoonlijke ontwikkeling. Mijn moeder was een psychiatrisch patiënt, maar ook een mens met gevoelens.’