Tekst: Lieneke van der Fluit |  Beeld: De Beeldredaktie/Marcel van Hoorn

Anita en Edson zijn er nog helemaal vol van. Drie dagen geleden vierden zij samen met inwoners van het Limburgse dorpje Voerendaal een weekendlang de liefde. Op het terrein van het Festival van de liefde, maar ook in de straten van het dorp, spraken zij met jonge stellen en jubilarissen over het geheim van een lang en gelukkig huwelijk. Er was een kushokje, er werd live getinderd en muziek gemaakt en festivalgangers lieten lieve berichten achter voor hun geliefden. Op zaterdagavond kwam alles samen op een zinderend slotfeest.

Edson: ‘Het Festival van de liefde is echt, het is oprecht. Dat vind ik zo mooi eraan.’

Anita: ‘Liefde heeft, hoe mooi het ook is, ook een schaduwzijde. Er is ook verdriet, afwijzing en verlies. Ook dat zit in het Festival van de liefde. Het hoort erbij en zegt ook iets over de liefde die er was.’

Edson: ‘Het verhaal van Rafaël heeft me erg geraakt. Hij heeft afgelopen jaar zijn opa verloren aan corona. Ik heb zelf nooit een opa gehad en ik blijf het bijzonder vinden om de band tussen grootouders en hun kleinkinderen te zien. Mijn vader is er niet meer, mijn moeder woont op Kaapverdië en de moeder van mijn vriendin zien we ook weinig. Het is voor mij heel confronterend, ik gun mijn kids ook zo’n band met een opa of oma.’

Anita: ‘Ik wist niet dat dit verhaal voor jou persoonlijk zo heftig is, Edson. Ikzelf heb een mooi gesprek gehad met Mia, de oma van Rafaël. Zij is zo verdrietig om de dood van haar man, ze waren 24 uur per dag samen. Ze hadden een kapsalon, het hele dorp kende hen. Achthonderd kaarten heeft ze gekregen na zijn overlijden, hij wordt op alle fronten gemist. En dat voel je aan alles.’

Edson: ‘En dat jongetje is zo lief. Je kunt aan Rafaël zien dat hij nu al een steun en toeverlaat is voor zijn familie.’