Op bezoek

In de gezellige woonkamer van Ada legt Sonja een plak cake op een bordje en begint te vertellen. Sonja: ‘We hadden nooit verwacht dat we überhaupt zoveel reacties zouden krijgen op ons fragment uit Hello Goodbye. Maar er zijn zelfs mensen naar me toe gekomen in de supermarkt om me een hart onder de riem te steken.’ 

‘Onze manier van opvoeden is ons op zoveel negativiteit komen te staan. Dus al die lieve Facebook-opmerkingen bij ons fragment uit Hello Goodbye deden ons goed,’ vertelt Ada terwijl ze koffiezet.

Een onwaarschijnlijke vriendschap

Ada en Sonja ontmoeten elkaar 36 jaar geleden op een carnavalsvereniging. Ada lacht: ‘Ik vond Sonja in de eerste instantie een ongelooflijk overdreven aanwezig mens. Eerder dat jaar had ik haar op een straatfeest meegemaakt waar ze namelijk overal bovenuit klonk.’  

Maar zodra ze elkaar spreken, verandert dat onmiddellijk. ‘De klik was er eigenlijk meteen, en dat was voor Ada natuurlijk gek want zij had een vooroordeel over mij,’ zegt Sonja plagend.

Gedeelde opvoeding

In de twee jaar die volgen bouwen Ada en Sonja een bijzondere vriendschap op en worden ze onafscheidelijk. Na de geboorte van Sonja's zoon Tim, kiest haar toenmalige man ervoor om niet betrokken te zijn bij de opvoeding. Om Sonja te helpen, stellen Ada en haar man Johan voor op één dag per week op te passen. 

Na verloop van tijd slaapt Tim ook één nacht per week bij Ada en Johan zodat Sonja meer tijd heeft voor zichzelf. Ook neemt zwemfanaat Johan de kleine Tim op zondag steevast mee naar het zwembad. ‘Doordat die twee elke week samen gingen zwemmen, ontstond er een hele bijzondere band. Ze waren onafscheidelijk,’ vullen Ada en Sonja elkaar enthousiast aan. 

Uiteindelijk vraagt Tim of hij vaker bij Ada en Johan mag slapen. Hierop besluit Sonja, in overleg met Ada en Johan, dat hij voortaan drie nachten per week bij hen slaapt. Daarnaast leggen de vriendinnen hun werkroosters naast elkaar, zodat er altijd iemand op Tims schoolplein staat.

Verschillende opvoedstijlen

Deze logeerpartijtjes bevallen Ada en Johan goed. Zij komen er namelijk jaren voor de geboorte van Tim al achter dat zij zelf geen kinderen kunnen krijgen. ‘En daar hadden we vrede mee hoor. Maar toen werd Tim geboren en vonden we het toch wel leuk om op te passen. Zodat we het toch een beetje meemaakten,’ vertelt Ada. 

Sonja, Ada en Johan besluiten Tim met elkaar groot te brengen nadat ze merken dat hij gelukkig is in de constructie die ze met elkaar hebben. Ze overleggen en bespreken veel over de opvoeding, met als belangrijkste gezamenlijke regel: er wordt niet negatief gepraat over Tims biologische vader. 

‘Wij waren een stuk strenger dan Sonja,’ geeft Ada toe. ‘Maar je ziet het hè, die verschillen hebben onze vriendschap niet in de weg gezeten,’ zegt Sonja terwijl ze Ada lachend een duwtje geeft.

Johan als vaderfiguur

Ondanks de verschillen verloopt de opvoeding soepel. Sonja is ‘mama’ en Ada wordt ‘moeps’. Op zijn vierde noemt Tim Johan voor het eerst ‘papa’, een bijzonder moment. Deze rol is Johan op het lijf geschreven. Van jongs af aan neemt hij Tim elke zaterdag mee naar honkbal en blijft hij thuis bij hem op avonden dat Ada en Sonja samen op pad gaan.  

Sonja: ‘Tim heeft met Johan alle dingen gedaan die normaal gesproken door een biologische vader gedaan moeten worden. Maar die heeft dat nagelaten.’ 

Op Tims twaalfde besluit hij na twaalf jaar officieel de achternaam van zijn biologische vader in te ruilen voor die van Sonja. ‘Maar als het aan hem lag, had hij mijn achternaam, die van Johan én die van Ada gehad. Dat doet je toch goed als moeder,’ zegt Sonja.

Een groot verlies

Na tien jaar lang samen opvoeden, krijgt het samengestelde gezin een zware emotionele klap te verwerken: bij Johan wordt beenmergkanker geconstateerd. Drie jaar na deze diagnose begint hij een nieuw behandelingstraject waarna hij plotseling overlijdt. ‘Hij wilde Tim zo graag oud zien worden,’ vertelt Ada.  

Sonja staat dan voor de zware taak om de 13-jarige Tim hierover te informeren. ‘Ik denk dat ze hem in de hele flat hebben horen schreeuwen,’ vertelt ze geëmotioneerd.

De draad weer oppakken

Na het verlies van Johan probeert het drietal de draad weer op te pakken. Ada vindt het fijn als Tim in de eerste periode één extra nacht bij haar slaapt. ‘Ik moest daardoor elke ochtend mijn bed uit, eten voor hem maken en hem helpen met huiswerk. Dat hielp enorm,’ vertelt ze zichtbaar aangedaan.  

Sonja is trots op de manier waarop ze uiteindelijk de knop hebben omgezet met elkaar. Ze vertelt: ‘Als je ziet hoe we met elkaar in het leven staan en hoe we ook nu nog steeds met elkaar omgaan, dat is fantastisch.’   

Sonja heeft na haar scheiding van Tims vader geen nieuwe relatie meer gehad. En ook Ada is na het overlijden van Johan alleen gebleven. ‘Johan was het voor mij. Ik heb altijd gezegd: ‘Voor minder doe ik het niet,’ zegt Ada terwijl ze een nieuw kopje koffie zet.

Nieuwe beproeving

Ruim dertig jaar later zijn Ada en Sonja te zien in Hello Goodbye met hun bijzondere verhaal. Kort na de opnames in januari 2025 krijgen ze opnieuw een harde klap te verwerken: Sonja is ongeneeslijk ziek. 

Tot nu toe slaat Sonja zich moedig door de behandelingen heen. Ze heeft weinig last van bijwerkingen en voelt zich naar omstandigheden goed. ‘Ook al is het puur levensverlengend en zal ik niet meer genezen, het voelt alsof ik een stukje toekomst cadeau heb gekregen,’ vertelt ze met een strijdlustige blik in haar ogen.

Elkaars steun en toeverlaat

Door het slechte nieuws spreken Ada en Sonja met de inmiddels 33-jarige Tim af om elkaar minimaal één keer per week te zien. Ada gaat ook mee naar elke afspraak in het ziekenhuis, want door de medicatie sla ik niet alles meer goed op.’  

Zonder zich bewust te zijn van het slechte nieuws dat zou komen, zegt Ada in de Hello Goodbye-uitzending: ‘Als een van de twee wegvalt, dan is het voor de ander ook wel klaar. Wij wonen niet samen maar kunnen niet zonder elkaar.’ 

Met de kennis van nu vertelt Ada daarover: ‘Ik heb daar goed over nagedacht, want je zit op een gegeven moment in een zwart gat te kijken. Ik ben al veel mensen verloren en ik weet dat ik hier ook overheen zal komen, maar ik denk dat ik daar niet zoveel zin meer in heb. Het belangrijkste vind ik dat Tim er weer bovenop komt als Sonja komt te overlijden.’

Volkstuin als plek van hoop

Een ander belangrijk onderdeel van hun samenzijn is de volkstuin. ‘Als we aankomen, beginnen we altijd met een bakkie aan de picknicktafel. We hebben de afspraak dat als we daar zijn, we het niet over de ziekte hebben,’ vertelt Sonja.  

Ada vult aan: ‘Ik heb veel groenten ingeruild voor bloemen, zodat wanneer Sonja echt slecht wordt, ik haar naar de tuin kan brengen en ze daar lekker kan zitten.’ 

Bij de pakken neerzitten is niks voor de beste vriendinnen. ‘We zijn gelukkig allebei enorm positief ingesteld en lachen heel veel. Je moet het nog wel zo gezellig mogelijk maken, en dat kunnen wij samen gelukkig heel erg goed,’ sluit Sonja vol trots af.