De operatie in november wordt Nathans zevende operatie. Het is een operatie aan zijn scrotum, waarbij hij teelbalprothesen krijgt. Zijn fysieke transitie zit er dus bijna op. Nathan merkt eigenlijk nu pas hoe zwaar het hele proces mentaal gezien is geweest: 'Ik ben zo ontzettend moe, van alle operaties. Je zit in een soort rollercoaster en ook je lichaam krijgt elke keer een optater.'

Een klacht aan je broek

De mentale vermoeidheid heeft veel oorzaken; de transitie werkt door in alle aspecten van zijn leven. Tijdens zijn werk heeft Nathan bijvoorbeeld vaak de vraag gekregen ‘of hij nou een man of een vrouw is’. En dat was voor Nathan een duidelijke reden om sommige taken even links te laten liggen: 'Binnen de politie is de taakverdeling duidelijk omschreven: man fouilleert man, vrouw fouilleert vrouw. Tenzij het écht niet anders kan. Maar in deze tijd heb je zo een klacht aan je broek. Daarom besloot ik al snel om even helemaal niemand meer te fouilleren.'

Nathan heeft zijn collega’s meegenomen in zijn proces. Helaas kwamen er vanuit hen soms vreselijke opmerkingen, maar Nathan vindt het niet nodig om hier verder over uit te wijden: 'Het is in het verleden niet goed gegaan - we zijn er nog niet als politie zijnde. Maar gelukkig zien we dat we ook eindelijk eens goede stappen maken. De politie staat telkens weer negatief in beeld, terwijl we ook eens mogen zeggen dat we er hard mee bezig zijn. Bijvoorbeeld door meer zichtbaarheid te creëren', zegt Nathan stellig.

Gezonde nieuwsgierigheid en internettijgers

In de afleveringen van Hij, zij, hen worden we meegenomen in Nathans weg naar zijn phalloplastiek (operatie waarbij een penis wordt gereconstrueerd met weefsel vanuit het eigen lichaam, zoals uit de arm of het been – red.). Op het moment waarop Nathan zijn eigen phallo voor het eerst ziet, voelt dit voor hem als thuiskomen in zijn eigen lichaam – eindelijk. 'Mijn ziel en mijn lichaam zijn nu één, dat had ik eerder nooit', vertelt Nathan hierover met een glimlach op zijn gezicht. 'Ik ben nu heel. Zoals het voor míj́ hoort te zijn.'

Nathan snapt dat mensen nieuwsgierig zijn naar zijn operatie, zolang het op een gezond niveau is. 'Het is wetenschappelijk gezien ook een wonder. Zo heb ik wel eens de vraag gekregen of ik het wel aandurfde, want het kan zijn dat de phallo afsterft of dat het seksuele gevoel nooit meer terugkomt. Daarnaast heb je online veel ‘fantastische internettijgers’ die alleen maar dingen kunnen afzeiken en transfobisch zijn, maar in mijn vriendenkring en op het werk zijn een aantal mensen ook oprecht geïnteresseerd in hoe het allemaal werkt.'

Een nieuw tijdperk

Het afgelopen jaar stond Nathan tijdens Pride op één van de boten. 'Er is nog steeds zó veel haat naar transgender personen. Vroeger was het de gay scene: homoseksuelen en lesbiennes moesten door de haat heen. En nu zitten we in het tijdperk waarin we als trans en non-binaire personen hetzelfde gevecht hebben. Daarin hebben we elkaar écht nodig, anders kom je er niet. En ik mag hopen dat het over een aantal jaren normaal is.'

Voor nu kijkt Nathan vooral uit naar zijn laatste operatie. 'Dan is het voor mij klaar. Ik gebruik straks alleen nog medicatie, net zoals iemand die hart- of nierpatiënt is. En dat gaat voor de rest eigenlijk helemaal niemand wat aan. Ik wil gewoon leven en naar de toekomst kijken. Als ik de laatste operatie achter de rug heb, hang ik mijn regenboogvlag van vier bij twee én de voortgangsvlag uit. Eén groot feest in mijn huis!'