‘Die uitdaging werd een uitnodiging om me de geest van Benedictus eigen te maken en de vruchten daarvan in het gewone leven te ontdekken.  Er zijn niet zoveel plaatsen waar je volwaardig, evenwichtig en eigentijdse christelijke toerusting kan krijgen. Waar je zelfstandig en in dialoog met anderen kunt werken aan spirituele groei, die zich op de hele mens richt en niet alleen op een afgebakend stukje van het geloof.’

‘Bij mijn toetreding als oblaat ontving ik het oblatenkruisje, als teken van verbondenheid. Ik draag het meestal onder mijn trui en op betekenisvolle momenten haal ik het tevoorschijn. Ik ben dankbaar voor dit engagement dat een betekenislaag toevoegt aan mijn werk en opstelling in de samenleving. Het komt tot spreken in allerlei kleine en concrete keuzes. Het werkt door in tal van vriendschappen, mensen met wie ik iets van mijn spirituele dimensie kan delen.’

‘Maar het meest werkt het door in de stille tijd die ik elke dag probeer vorm te geven. Het werd meer en meer een thuiskomen in de stilte. Dat riep een bepaalde gevoeligheid bij me op, in het luisteren, het kijken. Dit heeft me veel vrede gegeven. Intussen ben ik in Duitsland door p. Franz Jalics s.j opgeleid in het ‘contemplatieve gebed’ en kreeg ik de mogelijkheid om in het bezinning centrum van de abdij deze rijke traditie door te geven.’