Van huis uit ben ik niet katholiek. Na een intense godservaring in mijn tienerjaren ging ik rond mijn 18e op zoek, en kwam via het studentenpastoraat op het spoor van zowel de katholieke kerk als het kloosterleven. Ik was gegrepen door de werkelijkheid die ik in de Eucharistie ervoer. Daarnaast voelde ik me ook aangetrokken tot een leven van gebed en toewijding.  

Een paar maanden na mijn doop en opname in de kerk, vond ik op internet iets over de clarissen in Megen. Ik ging zomaar een keer op een zondagmiddag langs en wist meteen toen ik over de drempel stapte: hier moet ik zijn. Er zijn nog wel vijf jaren, een studie en een heel kennismakingstraject aan voorafgegaan voordat ik intrad, maar die eerste zekerheid is eigenlijk nooit weggeweest. 

De mens geworden die God voor ogen heeft

Wat mij aantrok in de clarissen was vooral de eenvoud. Simpelweg er zijn voor God, en met elkaar in gemeenschap die ruimte van gebed creëren en open houden, waarin ieder er mag zijn zoals zij of hij is en steeds meer de mens mag worden die God voor ogen heeft. Ook de aandacht voor de heelheid van de schepping hoort daarbij, voor mij een belangrijk thema, dat ik in de franciscaanse spiritualiteit herkende. Het diepe besef van de onderlinge verbondenheid van alles wat leeft, en van daaruit kiezen voor een levensstijl waarin we zo min mogelijk schade aanrichten, maar juist elkaar en ons gemeenschappelijk huis (de aarde) opbouwen.  

Onze dag is gestructureerd rond de vijf gebedsdiensten, beginnend om half zeven ’s ochtends, tot aan de dagsluiting om half negen ’s avonds. Aan begin en einde van de dag zijn er ook tijden voor stil, persoonlijk gebed en geestelijke lezing. En daartussen heeft iedere zuster overdag haar werkzaamheden: de hostiebakkerij of de andere kloosterproducten, de gastenontvangst, de liturgie, de keuken, de was en al die andere taken die in ieder huishouden moeten gebeuren. De maaltijden eten we samen met onze gasten in stilte. Halverwege de ochtend hebben we een koffiekwartiertje en in de middag is er een halfuurtje ontspannen ontmoeting met elkaar bij een kop koffie of thee; buiten die tijden proberen we in het klooster zoveel mogelijk de stilte te bewaren. 

'Laat je beminnen'

Misschien wel het meest uitdagende maar ook meest bevrijdende wat je als mens kunt doen, is je laten beminnen. Bemind zijn klinkt wel aanlokkelijk, maar als puntje bij paaltje komt is het enorm moeilijk om echt ja te zeggen als je wordt aangezegd: “Jij bent mijn welbeminde.” En toch is dat wat God tot iedere mens zegt, onvoorwaardelijk, los van welke verdienste dan ook. Als je dat stukje bij beetje kunt toelaten, word je vrij om echt jezelf te zijn en ook als liefdevol mens in het leven te staan. Het klooster is een plek waar we – met vallen en opstaan! – proberen om samen iets van die werkelijkheid gestalte te geven, maar de uitnodiging is gericht aan iedere mens zonder uitzondering. Laat je beminnen. Daaruit volgt al het andere. 

De kloostercast, vanaf maandag 2 oktober iedere werkdag te beluisteren via KRO-NCRV, Spotify en jouw favoriete podcastapp