Levenslange verantwoordelijkheid

Wat opvalt als Leo Fijen (68) over de meest inspirerende momenten uit zijn lange loopbaan bij KRO-NCRV vertelt, is de grote mate van betrokkenheid. Zo heeft de presentator nog steeds contact met de nabestaanden van de Volendamramp, waarbij in de nieuwjaarsnacht van 2000 in café De hemel brand uitbrak en veertien doden vielen. Terwijl het toch al ruim twintig jaar geleden is dat zij te zien waren in ‘zijn’ programma Kruispunt. ‘Als je mensen op zulke levensveranderende momenten spreekt en bijstaat, is dat een levenslange verantwoordelijkheid’, vindt hij. 
 

Leven van de wijsheid van anderen

Ook wil Leo de monniken iets teruggeven voor alles wat hij heeft mogen leren en ervaren tijdens het maken van de Kloosterserie (2016-2019). Daarom doet hij twee ochtenden per week vrijwilligerswerk in de abdij van Egmond. Andersom hebben de mensen die hij sprak hem óók veel gebracht: ‘Ieder gesprek geeft mij nieuwe voeding. Ik leef van de wijsheid van anderen’. Dit zijn de levenslessen die hem met name bijbleven.

1. ‘Op een eiland ben je nooit alleen, maar deel je in iets dat groter is dan jezelf’

Het eilandgevoel van Schiermonnikoog (2016)

‘Schiermonnikoog is als eiland van de stilte een soort openluchtklooster. Ik merkte dat de mensen die ik sprak eerder geneigd waren hun ziel te laten zien, omdat ze zich in de grootsheid van de stilte en de schepping zo klein voelden. Ik zal nooit vergeten dat ik twee oma’s sprak die beiden rouwden om een gestorven kleinkind. Hun verdriet was dubbel zo groot; want ze huilden ook om het verdriet van hun dochter, die een kind verloor. Op Schiermonnikoog droogt de zon je tranen, neemt de wind je verdriet even mee en zegent de regen je. In die grootsheid van zee, strand en duinen word je geheeld door de elementen en mag je voelen dat je niet aan je lot wordt overgelaten.’

2. 'Noem de namen telkens weer'

Het drama van… (2011-2014)

‘Ik ontmoette ouders die hun kinderen door geweld waren verloren. De opnames zijn inmiddels jaren geleden, maar we zijn nog steeds verbonden. Elk jaar lees ik vlak voor kerst in een kerk in Leusden de namen van de slachtoffers voor. Dan zie ik verdriet dat er voor altijd zal zijn. Het wordt niet minder, eerder meer. Dat de namen van de kinderen hardop klinken is troostrijk. Want dan leven ze verder. In de harten en bij God. Dat brengt me bij een zin die voor alle ouders geldt: 'Noem de namen telkens weer, want als de namen niet meer klinken, sterven onze kinderen voorgoed'.’

3. ‘Geef mij nu je angst, ik geef je er hoop voor terug’

The Passion (2011-heden)

'Als ik het nummer Geef mij nu je angst hoor, ben ik weer bij de eerste editie van The Passion in Gouda. Het was een prachtige, zonnige Witte Donderdag in april 2011 en Syb van der Ploeg, die Jezus speelde, zong het nummer op de kerktoren. Met Pasen gaat het over leven dat doorgaat door de dood heen. Waardoor we altijd verbonden zijn met onze overleden dierbaren. Dit lied past daar perfect bij. Ik weet nog dat ik naar boven keek en tegen mijn ouders, die toen net een paar jaar overleden waren, zei: 'Dankjewel, jullie zijn erbij'. Een ongelooflijk moment. Ook voor mij als programmamaker. Ik had er maanden hard voor gewerkt om The Passion op televisie te krijgen, want ik wilde de boodschap van het belangrijkste christelijke feest met zoveel mogelijk mensen delen. We kunnen wel zeggen dat dat is gelukt.’